تاملی بر یک یادداشت درباره ششمین کنفرانس حمایت از انتفاضه

خبرگزاری قدس (قدسنا) «احمد روح الله زاد»*: نگارنده در سایت عصر ایران یاداشتی بدون نام نویسنده را مطالعه کرد که احساس می شود با قلمی خام یا معیوب نوشته شده و نکاتی را در باب بی فایده بودن ششمین کنفرانس حمایت از انتفاضه فلسطین بیان کرده که از دایره انصاف و منطق خارج است. با وجود اینکه تلاش شده بود دلسوزانه نگاشته شود. چند سطر زیر با توجه به دغدغه های تصنعی آن یادداشت، تقدیم خوانندگان محترم می شود؛

- کنفرانس بین المللی حمایت از انتفاضه فلسطین ( و نه کنفرانس فلسطین) در روزهای 3 و 4 و البته 5 اسفند ماه در تهران برگزار شد. در این کنفرانس نمایندگان پارلمان، شخصیت های جامعه مدنی از کشورهای مختلف دعوت شده بودند که تقریبا از حدود 80 کشور این دعوت را لبیک گفته و حضور یافتند.

- هدف اصلی و اعلامی این کنفرانس تلاش برای بازگرداندن فلسطین به اولویت جهان اسلام و نه ضرورتا دول اسلامی بود. اولویتی که با شکل گیری و فعال شدن پدیده تروریستی تکفیری از سال 2011 میلادی به حاشیه رفته است. زیرا دولت های اسلامی یا خود در تعریف، تجهیز و مدیریت تروریسم تکفیری و به عنوان پیمانکار رژیم صهیونیستی ، نقش پر رنگی دارند، مانند؛ دولت های ترکیه، اردن، عربستان، قطر، امارات متحده عربی، بحرین و یا خود در عرصه مقابله با این پدیده هستند مانند؛ سوریه، عراق، لبنان، لیبی، تونس و یمن که هم در معرض تهاجمات تروریستی است و هم ائتلافی از برخی دولت های عربی به رهبری عربستان جنگی ویرانگر را به آن تحمیل کرده است. برخی دیگر هم به علل مختلف مانند؛ ناتوانی از درک درست مسئولیت انسانی و دینی خود در باره فلسطین و یا تعاملات اقتصادی و امنیتی و نظامی با رژیم صهیونیستی در باره آنچه بر فلسطین می گذرد، ساکت هستند.   

-  از همان آغاز این انتظار وجود نداشت که همه دعوت شدگان، از این کنفرانس استقبال کنند زیرا برخی از دولت های عربی – اسلامی همانطور که گفته شد در هم پیمانی با صهیونیست ها خود را تعریف کرده اند و برخی دولت های غربی هم اساسا اولویتشان اسرائیل است و نه فلسطین. ولی تکلیف بانیان دعوت بود که انجام شد.

-  برخی انتظار داشتند خروجی این کنفرانس تعریف و شکل گیری یک ائتلاف از کشورهای مختلف در حمایت از فلسطین به رهبری ایران باشد. این انتظار به دلیل ناتوانی در درک آرمان های انقلاب و نظام اسلامی در این اشخاص پدید آمده است، زیرا تاکید و اولویت نظام بر دولت ها نبوده و نیست، بلکه بر مردم و جوامع بوده است.

-  هرچند در بیانیه پایانی اعلام شد که اجماع سازی در باره حمایت از انتفاضه فلسطین، یکی از اهداف این کنفرانس است، از آنجا که اولویت بر جوامع و مردم و نه دولت ها است، طبیعی است که این موضوع فورا با یک کنفرانس حاصل نخواهد شد و در یک بازه زمانی باید در انتظار آن بود البته با تعریف سازوکارهایی که در کمیته های مختلف بر آن تاکید شده است.

-  با به حاشیه رفتن فلسطین از اولویت جهان اسلام، منطقه هزینه های سنگینی را در حوزه های امنیتی تاکنون پرداخت کرده است و به نظر می رسد باید تا مدت ها هم پرداخت کند. جمهوری اسلامی ایران هم که به اعتراف اکثر تحلیلگران هدف اصلی گسترش ناامنی تروریستی در منطقه است، نیز تاکنون هزینه های زیادی برای تامین امنیت جامعه ایران پرداخت کرده است، بنابراین بازگشت فلسطین به اولویت جوامع در واقع کاهش این هزینه های امنیتی است و هزینه های این کنفرانس نیز در همین چارچوب ارزیابی می شود.

-  با گسترش ناامنی تکفیری – وهابی به نوعی انفعال در جوامع اسلامی حاکم شده است و این انفعال فرصتی را برای صهیونیست ها و حامیان غربی آن ایجاد کرده تا ساسیت های خود را در باره فلسطین و منطقه یکسره کنند. با درک این موضوع بود که جمهوری اسلامی در این کنفرانس موضع قاطع و فعال خود را رسما اعلام کرد تا به نوعی شرایط انفعالی موجود را متاثر سازد.

-  در هزاره سوم که جهان با پدیدار شدن وسایل ارتباط جمعی جدید مانند شبکه های اجتماعی، به اندازه کف دست کوچک شده است، شاید به نظر آید که افراد یا دولت ها و جوامع با تعریف درست کاربرد این ابزار نیاز به برگزاری کنفرانس هایی با این حجم را ندارند، اما باید دقت داشت هنوز این دنیا کوچک آنقدر بزرگ است که برای حضور در آن کف دست، نیاز به یک شوک و یا شوی خبری بزرگ دارد.

-  برخی ممکن است در مقایسه این کنفرانس با کنفرانس های مشابه مانند کنفرانس پاریس که در دی ماه برگزار شد برآیند که در آن کنفرانس روسای دولت ها و وزرا و غیره حضور پیدا کردند تا در باره فلسطین تصمیم بگیرند( البته بدون حضور شخصیت های موثر فلسطینی و حتی صهیونیستی!! مانند تقسیم فلسطین که بدون نظر فلسطینیان تقسیمش کردند به سال 1947) . کنفرانس پاریس در واقع با هدف نجات طرح دو دولتی بود که غرب ارائه داده و صهیونیست ها با اقدامات نفی گرایانه خود آن را به خطر انداخته و این موضع برای غرب یک آبرو ریزی تام و تمام بود. به همین دلیل تمام کنفرانس پاریس خلاصه شد در یک بیانیه بی پشتوانه که آن هم در دیدار نخست وزیر رژیم صهیونیستی با رئیس جمهور جدید امریکا پنبه اش زده شد.

-  همچنین کمرنگ بودن حضور فلسطینیان در این کنفرانس در مقایسه با نشست بیروت و یا مسکو دلیلی بر بی استقبالی جامعه فلسطین از این کنفرانس نیست. زیرا رژیم صهیونیستی با هماهنگی دولت مصر اجازه خروج مدعوین این کنفرانس از گروه های مختلف فلسطینی مانند، فتح، حماس، جهاد اسلامی، صابرین و غیره را نداد. بنابر این مقایسه این کنفرانس با نشست های بیروت و مسکو نشانه کم آگاهی،   اگر نگویم بیماری، است‌. هرچند مشکل تراشی رژیم صهیونیستی و مصر در این باره پیش بینی شده بود و کنفرانس اهداف خود را با این احتمال دنبال کرد هر چند حضور این افراد می توانست خروجی ها را پر بار تر سازد. کما اینکه در هزاره سوم قرار داریم و می توان از ظرفیت های ابزاری این هزاره، خلاء حضور فلسطینیان داخل را پر ساخت. البته بخشی از فلسطینیان با همه موانع و مشکلات، داخل توانسته بودند خود را به ایران رسانده و در کنفرانس شرکت کنند. هر چند قیاس این کنفرانس با نشست هایی چون مسکو و بیروت خالی از بی انصافی نیست چرا که این کنفرانس از فراگیری برخوردار است و آن نشست ها درون فلسطینی بوده برای نزدیک کردن گروه های فلسطین به هم جهت رسیدن به توافق در باره تشکیل دولت آشتی ملی.

-  شاید برخی انتظار داشته باشند همه افرادی که در این کنفرانس شرکت کرده اند باید در باره همه سیاست های جمهوری اسلامی ایران اتفاق داشته باشند و نظر خاص خود را نداشته باشند. تردیدی نیست که این انتظار از منطق و علم خالی است. کنفرانس های این چنینی، تعاملی است و نه دستوری بنابراین سخنانی مانند آنچه که رئیس پارلمان اردن پس از بازگشت به امان مطرح کرد امری طبیعی و قابل پیش بینی بود.

-  اساسا هنجارسازی بر اساس اولویت ها و هدف گذاری هاست. اولویت جمهوری اسلامی ایران همانطور که گفته شد جوامع مدنی است و نه دولت ها. جوامع مدنی نقش ویژه ای در شکل دهی به افکار عمومی و به صحنه فراخوانی آنها دارد. مانند B D S  یا تحریم رژیم صهیونیستی که با مدیریت جامعه مدنی در حال انجام است. همانطور که گفته شد تحقق اهداف این کنفرانس یعنی حمایت از انتفاضه فلسطین، در یک بازه زمانی محقق خواهد شد و هدف گذاری هایی هم در کمیته های کنفرانس انجام گرفت و قرار شد که دبیرخانه کنفرانس هم سازوکارهای لازم را برای آن تمهید کند.

* دبیر کمیسیون سیاسی و امور بین الملل جمعیت دفاع از ملت فلسطین
انتهای پیام/