مظلومیتِ آرمیده دور از وطن

خبرگزاری قدس(قدسنا)، احمدرضا روح الله زاد؛ پیکر صلاح زواوی، سفیر فلسطین در ایران و "مقدم السفرا" امروز ،(چهارشنبه 3 اسفند 1401)،با حضور برخی از مسئولین جمهوری اسلامی و علاقمندان و فعالان حوزه فلسطین، در قبرستان بهشت زهرا به خاک سپرده  شد.

خانواده وی در سال 1948 میلادی و در حالی که تنها 11 سال داشت، به دلیل اشغال وطن از سوی صهیونیست ها که با قتل عام شهرها و روستاهای فلسطینی را اشغال می کردند، ناگزیر از فرار به سمت سوریه شد.

خانواده وی در شهر حلب، به امید آزادی وطن و بازگشت به خانه و کاشانه، اسکان یافت . زیرا امیدوار بود که ارتش های عربی خیلی زود اشغالگران صهیونیست را بیرون کرده و آوارگی پایان یابد! امیدی که واهی بود، زیرا ارتش های عرب کاری از پیش نبردند.

مرحوم زواوی همانگونه که خود می گفت از نوجوانی به عرصه مبارزه برای وطن گام گذاشت و خیلی زود با گروهی از جوانان عاشق وطن، مبارزه برای آزاد سازی وطن را برگزید که با تشکیل سازمان انقلابی فتح فلسطین، این مبارزه، سازمان یافت.

اما با اینهمه، مبارزه از بیرون وطن بود و کشورهای میزبان فلسطینیان آواره به دلایل مختلف، مشکلاتی را در مسیر مبارزات رهایی بخش فلسطینیان ایجاد می کردند، خصوصا که رفتار برخی از فلسطینیان در کشور میزبان، مشکلاتی را در ابعاد امنیتی و اجتماعی موجب شده بود. لذا مبارزات از بیرون موفقیتی در بر نداشت.

زواوی جوان پس از تجربه کردن نمایندگی "سازمان آزادیبخش فلسطین"(ساف) در اجلاس ها و کشورهای مختلف، در سال 1361 شمسی( 1982 میلادی)  به عنوان سفیر فلسطین در تهران، جانشین "هانی الحسن" شد. مسئولیتی که  تا سال 1400میلادی ادامه داشت.

او 4 دهه در ایران اسلامی بود و در این مدت همه فراز و فرودهای ایران را دید و با آنها زندگی کرد. وی در هر فرصتی، شیفتگی خود به ایران و مردمش را ابراز می کرد اما همچنان در فراق وطن بود. در سال های اخیر اندوه این فراق آشکارا در چهره همیشه خندانش و در سخنانش، دیده و شنیده و درک می شد.  

اینکه علی رغم چهل سال زندگی در ایران با آنکه فارسی را می فهمید و اما نمی خواست فارسی صحبت کند، خود گویای این امر  است که او می خواست همیشه با یاد وطن باشد و به دیگران نیز یادآوری کند که او یک فلسطینی است و یک آواره از وطن است که وطنش اشغال است.

صلاح زواوی که چهار دهه در بطن جامعه ایران زندگی کرد، مصداقی از مظلومیت ملت فلسطین و نیز گواهی آشکار از جنایات اسرائیل در حق فلسطین و ملت آن بود. فردی که 75 سال از فراقِ وطنِ در اشغال سوخت اما همیشه امیدوار بود که وطن آزاد خواهد شد و در تحقق این امید، هیچ تردیدی نداشت.

خصوصا که مبارزه آزاد سازی وطن، به برکت انقلاب اسلامی و حمایت های ملت انقلابی ایران، از بیرون به داخل منتقل شده است و دستاوردهای این تحول در مبارزه، هر روز در حال افزایش است.

صلاح زواوی 75 سال پیش با حسرت از وطن آواره شد و 75 سال با حسرت از وطن گفت و روز دوشنبه 1 اسفند 1401 با حسرتِ دوری از وطن، درگذشت.

روح حسرت زده و شیفته وطنِ صلاح، اینک در آسمان فلسطین است و جسمش اما در ایران ماند و در قبرستان بهشت زهرا – جاییی که چند سال پیش همسرش را به خاک سپرد– دور از وطن  آرمید، اما تردیدی نیست که مدفن او نیز تا همیشه مصداقی از جنایات اسرائیل  و مظلومیت ملت فلسطین خواهد بود.