توپ تشکیل کشور فلسطین در زمین نتانیاهو

سی ام آوریل آینده مهلت 9ماهه مذاکرات سازش میان رژیم صهیونیستی و فلسطین به پایان می رسد و به احتمال زیاد با توجه به اخبار و اطلاعات موجود در مورد لجاجت طرف صهیونیستی که به حد انتحار رسیده است وبا توجه به وقت کشی آنها،طرفین درمورد تشکیل کشور فلسطین به توافق نخواهند رسید. اگر این مذاکرات با ناکامی مواجه شود، باید طرفین به گزینه های جایگزین روی آروند.

در این صورت طرف فلسطینی گزینه ای جز انتفاضه مدنی مردمی ندارد و امکان دارد در صورت ورود دیگرسازمان های فلسطینی، این انتفاضه مسلحانه شود. همچنین احتمال دارد که ابومازن رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین به فشارهای آمریکا پاسخ مثبت داده و مانع از تشدید اوضاع شود و در صورت همراهی کشورهای غربی به مراجع بین المللی روی آرود.
دراینجا امکان دارد وی به شورای امنیت، دادگاه جنایی بین المللی،سازمان ملل و دیگر مراجع روی بیاورد که در این صورت احکامی علیه رژیم صهیونیستی صادر می شود و احتمال دارد که این رژیم بیش از پیش درعرصه بین المللی منزوی شود.

در مقابل امکان دارد که تل آویو گزینه فراررو به جلو را انتخاب کرده و به لبنان یا غزه حمله کند یا اینکه بیش از پیش در جنگ سوریه مداخله کند تا ازاین رهگذر از رودرویی با طرف مذاکره کننده فلسطینی اجتناب کند.
ولی مشکل اصلی تل آویو واکنش غرب نسبت به وقت کشی و مخالفت رژیم صهیونیستی با راه حل دو کشور است که در صورت تشدید این واکنش ها امکان دارد خسارت های زیادی به این رژیم وارد شود. این مسئله یادآور تحریم آفریقای جنوبی و رژیم آپارتاید توسط غرب است، تا جایی که بنادر این کشور تحت محاصره قرار گرفت و شکست سنگینی را به رژیم آپارتاید وارد آورد.

موضوع تا حدی پیش رفته است که برخی رسانه های غربی در صورت پافشاری و لجاجت نتانیاهو بر مواضع خود و مخالفت با تشکیل کشور مستقل و قابل زندگی فلسطین سناریوی آفریقای جنوبی را مطرح می کنند، به ویژه اینکه "نفتالی بنت"وزیراقتصاد رژیم صهیونیستی گفته است:"تحریم اقتصادی خیلی بهتر از تشکیل کشور فلسطین است". پر واضح است که بحث اصلی سفر آنگلا مرکل صدراعظم آلمان به همراه تعداد قابل توجهی از وزرا به اراضی اشغالی،مذاکرات سازش وسناریوهای مربوط به آنست، همچنین مسلم است که این سفر به برداشت واقع بینانه تر از سناریوهای بعد از 30 آوریل آینده کمک خواهد کرد.

برغم تنش قابل توجه در روابط دوجانبه میان آلمان و رژیم صهیونیستی، مرکل با دو رویکرد با دولت صهیونیستی تعامل می کند: رویکرد نخست دربردارنده اظهارات بی سابقه در مورد تامین امنیت اسرائیل است، اینکه امنیت اسرائیل مرتبط با دلایل وجود آلمان است.دراین چارچوب طرفین توافقنامه ای را مبنی بر اینکه سفارت های آلمان درکشورهایی که اسرائیل درآنها سفارت ندارد خدمات کنسولی امضا کنند. رویکرد دوم تمایل آلمان به راه حل دو کشور و در نتیجه پایان شهرک سازی در اراضی اشغالی است.

معیارهای آلمان در این زمینه کاملا واضح است. آلمان از مانع تراشی و اعتراض در برابر به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان عضو ناظر در سازمان ملل امتناع ورزید؛ در حالی که رژیم صهیونیستی عکس این را انتظار داشت.
برلین در توافق امضا شده میان تل آویو و اتحادیه اروپا شرط کرده است که تمام مسائل مربوط به شهرک سازی حل شود. همچنین به شرکت های فناوری در شهرک های صهیونیستی هشدار داده است که در صورت عدم تغییر محل اقامت خود،آنها را از سرمایه های برلین محروم خواهد کرد. این اقدام در چارچوب اقدامات مشابه هلند و آمریکا است.
شاید بتوان کل خواسته آلمان و غرب را اینگونه بیان کرد: تعهد مطلق به امنیت دولت عبری در مقابل تشکیل کشورمستقل وقابل زندگی فلسطین. اسرائیل در واکنش به این خواسته می گوید: قرار دادن امنیت در اختیار دیگران برغم تمایل و پیمان استراتژیک آنها بسیار دشوار است.

ظن غالب این است که این بار لجاجت تحت هیچ شرایطی برای تحمیل اراده صهیونیستی بر غربی ها نتیجه نخواهد داد و به احتمال زیاد آنها سلاح تحریم را برای اجبار رهبران صهیونیستی به تغییر سیاستهای خود یا تحریک افکار عمومی علیه این دولت برای برگزاری انتخابات زود هنگام و تشکیل دولت دیگر به کار خواهند گرفت.

مرکل تلاش می کند در سفر خود به اراضی اشغالی که تقریبا به صورت دوره ای انجام می شود نتانیاهو را از انزوا خارج کندوشاید همزمان این هشدار را به او بدهد که زمان در حال از دست رفتن است و آمریکایی ها و اروپایی ها دیگر توان نادیده گرفتن همزمانی سه مقوله، مذاکره، شهرک سازی ولبخند را ندارند.

دلیل آن این است که خاورمیانه در مرحله انتقال قرار دارد و آمریکا از جنگ های منطقه ای عقب نشینی خواهد کرد، در نتیجه دولت عبری نمیتواند در ترکیب جدید بدون حل مسئله فلسطین ثبات داشته باشد؛ به عبارت دیگر مرکل و غرب می گویند: یا کشور فلسطین یا تحریم، از این رو توپ در زمین نتانیاهو قرار دارد. منبع: دارالخلیج نویسنده: فیصل جلول