تناقضات عجیب رهبران فلسطین درسالروز کشتار حرم ابراهیمی

فلسطینیان و شماری از فعالان بین المللی روز جمعه گذشته بمناسبت گرامی داشت یاد شهدا و این کشتار هولناک در تظاهرات و راهپیمایی هایی شرکت کرده و خواستار خروج رژیم صهیونیستی از این شهر تاریخی شدند؛ ولی طبق معمول با گازاشک آور و گلوله های صوتی و ضرب و شتم نیروهای صهیونیستی روبرو شدند.

بگزارش خبرگزاری قدس(قدسنا)حدود200 هزار فلسطینی در شهر الخلیل زندگی می کنند. مرکز شهر را بیش از 400 شهرک نشین و 200 دانشجوی صهیونیست علوم دینی اشغال کرده اند.آنهادر شش مجتمع مسکونی صهیونیست نشین در خیابان شهدای این شهر ساکن هستند.الخلیل رااز سال 1994 شهرک نشینان صهیونیست مورد غارت و تاراج خود قرار داده اند.این شهرطبق پروتکلی، تحت عنوان پروتکل الخلیل تقسیم شده است.
پروتکل مذکور در 15 ژانویه سال 1997 با هدف استقرارنظامیان صهیونیستی درالخلیل، میان سازمان آزادیبخش فلسطین "ساف"وتل آویو امضا شد.پس ازآن شهر به دو منطقه تقسیم شد،منطقه «ه1» که هشتاد درصد کل مساحت شهر را شامل می شود و تحت کنترل فلسطینیان است ومنطقه (ه2) که بیست درصد باقی مانده شهر را شامل می شود که تحت سلطه رژیم صهیونیستی قرار دارد.

در حالی که اختیارات شهر به تشکیلات خودگردان واگذار شده است ولی این توافق نیز همانند دیگر توافقات موجب اعطای امتیازاتی بطرف مقابل شده است،دراین سند به بندی وجود دارد که برای آگاهی خوانندگان آنرا ترجمه کرده ایم:"تاکید طرف فلسطینی بر پایبندی به مبارزه با تروریسم و مقابله با خشونت،تقویت همکاری امنیتی میان سازمان آزادیبخش فلسطین و اسرائیل،ممنوعیت اقدامات تحریک آمیز و تبلیغات خصمانه، بازداشت افراد موسوم به تروریست و محاکمه و مجازات آنها.

اما امضای این قرداد در20سال پیش هم نتوانسته است صهیونیستهای شهرک نشین را از تعرض به اماکن مقدس اسلامی بازدارد. بگزارش خبرگزاری معا از الخلیل، از زمان کشتار حرم ابراهیمی در سال 1994 بخش های زیادی از شهرقدیمی درتاریکی غیر قابل وصفی فرو رفته و ارتباط آن با دیگر مناطق به طور کلی قطع شده است.یک مانع در اینجا و یک ایست بازرسی در آنجا قراردارد،موانع بلوکی و دروازه های آهنین درهمه جا وجود دارد،مراکز تجاری تعطیل شده و رکود تمام عرصه های اقتصادی را فرا گرفته است.

"هشام الشرباتی"سخنگوی رسانه ای کمیته دفاع از الخلیل در این مورد می گوید:پس ازکشتار حرم ابراهیمی،ارتش رژیم صهیونیستی بمدت 40 روز هر گونه تردد را ممنوع اعلام کرد و دیواری را در محله"السهله"درکنار بازار مرکزی احداث وخیابان را به دو بخش چپ و راست تقسیم کرد،سمت راست متعلق به شهرک نشینان و سمت چپ متعلق به فلسطینیان.پس ازاین اقدام آپارتاید گونه مالکان مراکز تجاری واقع در سمت شهرک نشینان حق استفاده از مایملک خودراازدست دادند.البته مسئله به اینجا ختم نشد و نظامیان رژیم صهیونیستی پس از مدتی دیوار را برداشتند اما همچنان از تردد عادی خودروهای فلسطینی دراین خیابان جلوگیری کرده اند.

شرایط تا به امروز اینگونه بوده است و فلسطینیان در اکثر خیابانها پیاده رفت و آمد می کنند و حتی گاهی اوقات از پشت بامهای منازل برای تردد استفاده می کنند. بگفته خبرنگار شبکه المیادین نظامیان و شهرک نشینان صهیونیستی، بی وقفه به حرم ابراهیمی تعرض می کنند. این حرم در مرکز شهرالخلیل واقع شده است و بعد از مسجد مبارک الاقصی دومین اثر مهم اسلامی در فلسطین بشمار می رود و برای مسلمانان نیز پس ازمکه، مدینه و مسجد الاقصی دررتبه چهارم اهمیت قرار دارد.
در دوران امویان و عباسیان تا جنگ های صلیبی این مسجد یک مکان مقدس اسلامی بود؛ ولی صلیبیان این مکان مقدس را به مدت نود سال به کلیسا تبدیل کردند و در سال 587 ه.ق صلاح الدین ایوبی این مکان را آزاد واز آنزمان جزء اماکن اسلامی بود تا اینکه در سال 1967 رژیم صهیونیستی پرچم منحوس خود را بر بالای آن نصب کرد و در نهایت در سال 1997 تقسیم شد.

از تناقض های عجیب اینکه، خبرگزاری معا در تظاهراتی که روز جمعه گذشته علیه رژیم صهیونیستی درالخلیل برگزار شد، به نقل از"نبیل عمرو"عضو شورای مرکزی سازمان آزادی بخش فلسطین اعلام کرد:امکان دارد که رهبران فلسطین چارچوب معینی را در زمینه به رسمیت شناختن یهودیت فلسطین از طریق رفراندوم تصویب کنند.وی معتقد است که رهبران با ترکیب فعلی بریاست ابومازن امکان دارد که چارچوبی را از طریق رفراندوم بپذیرند، اما هر گونه تصمیم گیری بدون دخالت اکثریت مردم غیر ممکن است.

تظاهرات مردم در خیابانهای شهرالخلیل علیه اشغالگری و همزمان با آن درز اطلاعاتی از یک مسئول فلسطینی در مورد امکان به رسمیت شناختن شدن کشور یهودی ازطرف تشکیلات خودگردان فلسطین نشان دهنده نقشه سیاسی در اراضی فلسطینی تحت کنترل تشکیلات خودگردان است. مسئله دومی که رخدادهای پشت پرده را عیان کرده و واقعا شرم آور وزشت است که رژیم صهیونیستی تاکنون هیچ چیزی به فلسطینیان نداده است ولی مقامات فلسطینی درصدد به رسمیت شناختن کشوریهودی هستند.

اما موضوع شرم آور دیگر، اطمینان رهبران فلسطین به اینکه ملت فلسطین به موضوع به رسمیت شناختن کشوریهودی رأی مثبت خواهند داد؛ یعنی براین ادعای صهیونستها صحه میگذارند که سرزمین تاریخی فلسطین سرزمینی یهودی بوده است.بااین بذل وبخشش آقایان فلسطینیان ساکن اراضی اشغالی 1948 به کرانه باختری و نوارغزه کوچانده میشوند،مقامات تشکیلات خودگردان به یکباره درمقابل گزینه هایی قرار گرفته اند که با پذیرش آنها تعهد ووابستگی خود را به کشور صهیونیستی ثابت میکنند.ا

ین مسئله ای است که فلسطینیان از شصت پیش با آن می جنگند. به رسمیت شناختن کشور یهودی یعنی اینکه هر کسی که در آن زندگی می کند، باید یهودی باشد و همه اماکن مقدس در معرض یهودی سازی قرار گیرد، همانطور که طرف صهیونیستی بعد از سلطه بر نیمی از حرم ابراهیمی، شبانه روز تلاش می کند تا مسجد الاقصی را یهودی سازی کند.

بسیاری از ناظران بر این باورند که پیام دیدار ده روز پیش ابومازن با جوانان اسرائیلی در شهر رام الله و اظهار نظر در خبرگزاری ها عربی و جهانی، این است که در صورت موفقیت مذاکرات و امضای توافقنامه صلح، وی اسرائیل را غرق در آوارگان فلسطینی نخواهد کرد و این یعنی تهدید حق بازگشت آوارگان؛ چرا که بازگشت پنج میلیون آواره فلسطینی به کرانه باختری و نوار غزه دشوار است.

آنچه که روز جمعه گذشته در شهر الخلیل رخ داد و رخدادهای احتمالی بعد از آن، هزمان با فرا رسیدن سالروز کشتار حرم ابراهیمی، واکنش غیر مستقیم به تلاش ها در جهت به رسمیت شناختن کشور یهودی است، یک حکمت تاریخی وجود دارد که رهبران فلسطینی قبل از طرح این امر به موضوع رفراندوم فکر کنند؛ چرا که چنین موضوعی بر ارزش های اخلاقی مسئله فلسطین و رهبران آن تاثیر منفی خواهد گذاشت، همچنین باعث به وجود آمدن فاجعه در کشورهای همسایه و مسلما پیامدهای چنین اقدامی منجر به «نکبت» جدیدی خواهد شد.