سوریه چرا نباید روی ارامش ببیند؟چگونه است زمانی که همه چیز در سوریه...

صادق مهدی شکیبایی

زمانی که آیت الله سید محمد باقر حکیم رییس فقید مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق در سال 2004 میلادی و رفیق الحریری نخست وزیر فقید لبنان در سال 2005 م به طرز مشکوکی ترور و به همراه آنان تعداد زیادی از شهروندان عراقی و لبنانی قتل عام شدند سوال مهمی که دربین افکار عمومی منطقه مطرح شد اما هرگز به ان پاسخ داده نشد این بود که چه کسی از این جنایت سود می برد؟ بی شک پاسخ به این سوال بسیاری از ابهامات را می توانست روشن نماید. لیکن پوشش های خبری  و هجمه های روانی رسانه های وابسته به دستگاههای اطلاعاتی غرب پس از این دو رویداد تروریستی باعث شد عوامل وقوع این دو جنایت زیر خروارها علامت سوال مدفون شود. اگر پاسخ به سوالهای مربوط به این دو جنایت  بطور شفاف داده می شد بدون شک امروز جنایت هولناک کشتار زنان و کودکان سوری در شهر " الحوله " روی نمی داد. جنایتی که دل هر انسان ازاده را به درد می آورد زمانی که ببینی سر کودک خردسالی چگونه از بدنش جدا شده و تصویر پیکر پاکش در کنار والدینش ابتدادر رسانه های غربی به نمایش در آمده است.
واقعا چه جریان یا جریاناتی از این گونه ترورها در منطقه خاورمیانه سود می برند؟ چرا شخصیتی چون شهید حکیم پس از سالها مبارزه علیه رژیم بعث صدام و زمانی که مورد استقبال بی نظیر ملتش قرار میگرد باید هدف عملیات های کور تروریستی قرار گیرد؟ چرا رفیق الحریری نخست وزیر فقید لبنان و معمار اقتصادی این کشور می بایست هدف ترور قرار گیرد تا صرفا به این دلیل  که کشور خط مقدم رویارویی بااسراییل نباید روی ارامش ببیند ؟ و این پرسش که چرا زنان و کودکان سوری الحوله باید دست مایه چند خوراک تبلیغی رسانه ای سیاست بازانی شوند که از ملت سوریه طی یک سال و اندی گذشته سیلی محکمی خورده اند.
حقیقتا چرا؟
در عراق، لبنان و سوریه چه امکان مشترکی وجود دارد که بطور سریالی باید هربار یکی از این کشورها متحمل بحران شود و کشورهایی چون آمریکا، انگلیس، فرانسه، سعودی و... از طریق شورای امنیت به کمک ملت عراق،  لبنان و سوریه بشتابند؟
چرا در هریک از این بحرانها اسراییل در کنار آمریکا، سعودی و انگلیس قرار می گیرد؟ تحولات در کشورهای یاد شده چه ارتباطی می تواند با وضعیت اسراییل داشته باشد؟
چگونه است زمانی که همه چیز در سوریه به نفع طرح کوفی عنان حرکت می کند به یکباره ارتش سوریه  که طی ماههای گذشته همواره در سیبل حملات روانی غرب قرار داشت بی مهابا سر از تن کودکان و زنان شهر الحوله جدا می کند؟ و اجازه می دهد رسانه هایی چون الجزیره و العربیه از این جنایت تصویر برداری کنند؟
پاسخ به این سوال و سوالهای پیش تر ذکر شده نباید دشوار باشد؟ کسانی که از نزدیک تحولات یک دهه گذشته منطقه خاورمیانه خاصه عراق، لبنان و سوریه را دنبال کرده اند به نقش این کشورها در تعیین جایگاه آینده قدرتهای سلطه اشراف دارند. بویژه سوریه که پس از ناکامی طرح های غربی در عراق و لبنان تنها امید غرب برای تغییر جغرافیای سیاسی منطقه در چارچوب سناریوی خاورمیانه جدید است. سوریه ای که به رغم همه پیچیدگی های طرح محور ترکی، سعودی، اسراییلی و غربی علیه این کشور توانست از این بحران عبور نماید.
موفقیت طرح شش ماده ای کوفی عنان در سوریه به رغم همه ایراداتی که برآن وارد است به معنای شکست آخرین تلاشهای غرب و چند کشور عربی در براندازی نظام سوریه محسوب می گردد اگرچه حضور عنان در سوریه فی نفسه به معنای تغییر اجباری سیاست های غرب در تحولات سوریه از "براندازی" به "تغییر سیاست" های دولت دمشق بود. موفقت نظام دمشق در عبور از بحران تحمیلی به معنای آغاز ورود دولت های سعودی و قطر به بحران سیاسی جدید است فلذا این مهم نباید روی دهد نه فقط به این دلیل که سعودی ها نباید متحمل بحران شوند بلکه غرق شدن عربستان و چند کشور عربی دیگر در منطقه در اعتراضات فراگیر مردمی به معنای تزلزل شدن جایگاه قدرتهایی است که چند دهها ای است با نام پایگاه نظامی در درون  این کشورها علیه ملتهای منطقه لانه کرده اند. تزلزل جایگاه این قدرتها به معنای نابودی بزرگترین پادگان نظامی جهان یعنی اسراییل خواهد بود. نکته اینجاست. چرا کودکان الحوله باید به خاطر جایگاه رژیم غاصب اسراییل چنین وحشیانه سربریده شوند؟