سوریه در کشمکش میان دو الگو: امنیتی یا سیاسی ...در این میان گویا انکارا به اطاق فکر و مرکز طراحی و ارائه...

کشمکش میان طرفداران راه حل امنیتی با طرفداران راه حل سیاسی برای حل بحران سوریه در داخل و خارج این کشور به شدت جریان دارد.جالب است که محور غربی/عربی/ ترکی/ اسرائیلی با ادعای ضرورت پایان دادن به خونریزی و کشتار در سوریه که به نظر آن ها عامل اصلی آن دولت سوریه است خواهان توقف طرح کوفی عنان و اولین مرحله آن یعنی اجرای آتش بس میان دو طرف در این کشور است.اما در طرف مقابل دولت سوریه قرار دارد که متهم به کشتار غیر نظامیان است اما خواهان راه حل سیاسی و عملی کردن طرح کوفی عنان و اجرای آتش بس با نظارت هیئت ناظران ویژه سازمان ملل است.در حال حاضر رسانه های وابسته به گروه طرفداران راه حل نظامی در تبلیغات یک سویه خود و شرح  ناکامی طرح کوفی عنان از هیچ ترفندی دریغ نمی ورزند و فضای اطلاع رسانی را به شدت غبارآلوده و تیره و تار ساخته بطوری که قدرت تشخیص درست از نا درست و راست از دروغ را از بین برده است.البته بدون شک در اتش بس جاری نقض هایی از سوی طرفین رخ داده و می دهد اما از آن جا که نظام سوریه نیاز جدی به اثبات صداقت خود در رعایت اتش بس و پایبندی به ان دارد و بالعکس این طرف مقابل است که خواهان با شکست مواجه کردن آن است لذا نمی توان خبر های حاکی از مقصر بودن نظام را که منابع و رسانه های مخالف منتشر می کنند بدون تحقیق و بررسی باور کرد.انچه که در این گیرودار قابل توجه است و شک و تردید را در مورد تبلیغات گسترده محور طرفدار راه حل امنیتی بیشتر می کند، اصرار بشار اسد برای اجرای انتخابات پارلمانی سوریه با ویژگی ها و شرایط جدید و متفاوت از گذشته در موعد تعیین شده یعنی روز هفتم ماه می برابر با هیجدهم اردیبهشت جاری بود.که رئیس جمهور سوریه حتی به درخواست نمایندگان پارلمان این کشور نیز برای به تعویق انداختن زمان انتخابات مجلس مردمی سوریه به وقت دیگری پاسخ مثبت نداد و با برگزاری این انتخابات کشورش را وارد روند عملی اصلاحات کرد. قابل توجه است که تاکنون بیش از هفت هزار نفر برای نامزدی نمایندگی پارلمان سوریه ثبت نام کرده اند که در نوع خود عدد قابل توجهی است و نشان از باور جامعه سوریه نسبت به اصلاحات دارد.آیا  بشار اسد می تواند بر اجرای اصلاحات اصرار داشته باشد بدون ان که به اتش بس به صورت جدی اعتقاد داشته باشد؟از سوی دیگر محور غربی/عربی/ترکی/اسرائیلی که خواهان توقف کشتار مردم سوریه هستند چرا بر طبل جنگ می کوبند و خواهان هرچه بیشتر مسلح کردن مخالفان و دامن زدن به جنگ داخلی در این کشورند؟در این میان گویا انکارا به اطاق فکر و مرکز طراحی و ارائه راه حل های مداخله نظامی در سوریه تبدیل شده و عمده راه حل های پیشنهادی ان به منطقه مرزی ترکیه با سوریه مرتبط است و این راه حل ها با طرح های انساندوستانه و اقدامات امدادی نظیر ایجاد مناطق امن یا دالان های کمک رسانی اغاز می شود و به کمک های تسلیحاتی مخالفان و برقراری راه های لجستیک تجهیز و تقویت ارتش ازاد سوریه و حمایت ان در جنگ با نظام حاکم منتهی می گردد.آخرین ترفند ترکیه برای کشاندن غرب به عرصه کشمکش نظامی با سوریه درخواست رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه مبنی بر اقدام سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در حفاظت از مرزهای این کشور با سوریه است . این در حالی است که  "آندرس فوگ راسموسن" دبیر کل پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در کنفرانس خبری اخیر خود که اتفاقا به مناسبت شصتمین سال پیوستن ترکیه به ناتو برگزار کرده بود گفت: ناتو قصد دخالت در سوریه  حتی در قالب ماموریت سازمان ملل متحد برای حمایت از شهروندان این کشور را ندارد. وی در مورد دخالت ناتو در سوریه مشابه ان چه که در لیبی اتفاق افتاد گفت: که جامعه سوریه متفاوت است و از لحاظ قومی، مذهبی و سیاسی بسیار پیچیده‌تر است و به همین دلیل است که من معتقدم که باید راهکاری منطقه‌ای برای این (بحران) پیدا کرد.از سوی دیگر یکی از علل مخالفت ترکیه و هم پیمانان غربی/عربی/اسرائیلی اش با طرح کوفی عنان و اتش بس، ناتوانی انان در ایجاد وحدت در میان گروه های مخالف در داخل و خارج و ایجاد یک اپوزیسیون یک پارچه در مقابل نظام سوریه است. یکی از نتایج این ناتوانی، خروج اجباری اپوزیسیون از دایره اثرگذاری در صورت موفقیت مرحله اول طرح کوفی عنان یعنی اتش بس و ورود به مرحله دوم ان یعنی گفتگوی میان نظام و مخالفان است.به هر حال  ترکیه مدعی اجرای طرح استراتژی تنش صفر با همسایگان چنان خود را درگیر دخالت در امور کشورهای همسایه و بحران افرینی در ان ها کرده است که موجب بلند شدن صدای اعتراضات داخلی از یک سو و از بین رفتن دستاوردهای خارجی ناشی از اجرای سیاست تنش صفر با همسایگان از سوی دیگر و رنجش بیشتر همسایگان ازجمله ایران و عراق و سوریه و ایجاد احساس نگرانی از نوعی جاه طلبی و حس امپراطوری عثمانی گری در جهان عرب بویژه در بین نخبگان و رسانه ها و بالاخره  افت اعتبار بین المللی خود شده است که یکی از بهترین نمونه های ان به رسمیت شمرده شدن واقعه قتل عام ارامنه، از سوی نزدیک ترین هم پیمانان غربی ترکیه یعنی امریکا و فرانسه است.از سوی دیگر تلاش برای به شکست کشاندن طرح کوفی عنان در حالی در جریان است که راه حل جایگزینی جز طرح مجدد بحران سوریه در نشست شورای امنیت و تصویب قطعنامه ای جدید در مورد آن از سوی محور غربی/عربی/ترکی مطرح نشده است.تنها نکاتی که این بار به نظر می رسد از سوی این محور دنبال شود عبارتند از نخست: وارد کردن بحران سوریه تحت فصل هفتم منشور ملل متحد که معنای آن سپردن سرنوشت این کشور به دست شورای امنیت و گره زدن ان به کشمکش سردمداران قدرت در عرصه جهانی و پایان دادن به استقلال و حاکمیت ملی آن است،دوم، ایجاد مشروعیت بین المللی برای مخالفان نظام سوریه در خارج یعنی مجلس به اصطلاح ملی سوریه به ریاست برهان غلیون به عنوان نماینده ملت سوریه و به رسمیت شمردن آن از سوی کشورهای مختلف،سوم، بدست اوردن فرصت برای جمع و جور کردن مخالفان در زیر پرچم مجلس به اصطلاح ملی، کاری که تاکنون به رغم همه تلاش ها، موفق به تحقق آن نشده اند،و چهارم، مشروعیت بخشیدن به تجهیز و تسلیح مخالفان و قانونی کردن وارد کردن سلاح از مرزهای مختلف سوریه برای تحقق ان.در عین حال به نظر کارشناسان سیاسی، تحقق این استراتژی با مانع بزرگی به نام وتوی روسی و چینی مواجه است که بعید به نظر می رسد که زیر بار فشار و جو سازی های محور غربی/عربی/ترکی رفته و تسلیم خواسته های واشنگتن و هم پیمانان منطقه ای و بین المللی اش شوند.در حال حاضر آرایش قدرت در سطح جهانی و شکل گیری قطب بندی جدید جهانی بویژه در شرائط تداوم بحران اقتصادی در غرب و افول قدرت سیاسی آن در سطح جهان و در منطقه خاور میانه بویژه به علت وقوع انقلاب های بیداری از یک سو و ورود قدرتمندانه روسیه به لحاظ سیاسی و چین به لحاظ اقتصادی به عرصه رقابت جهانی، قدرت تصمیم گیری یک جانبه را از امریکا سلب کرده و اجبارا به توافق های جمعی محدود ساخته است.به نظر نمی آید که چین و روسیه این فرصت تاریخی را که اینک بر محور بحران سوریه شکل گرفته برای بازیابی جایگاه جهانی خود از دست بدهند و سرنوشت بحران سوریه را به رقبای خود بسپارند.

حُر14