شباهت دول سازشکارمنطقه با دولت دیکتاتوری تونس

در روزهای اخیر تحولی بزرگ در میان کشورهای عربی مشاهده می‌شود و آن سقوط دولت زین العابدین بن علی رئیس جمهور تونس پس از 23 سال زمامداری است.

وی در حرکتی مردمی در حالی سقوط و به عربستان پناهنده شد که در باب حکومت وی چند نکته قابل توجه است:

اولا: وی از نزدیکان آمریکا و کشورهای اروپایی بود بگونه‌ای که به خواست آنها حتی اجرای احکام اسلامی و پخش اذان در تلویزیون را ممنوع کرده بود.

ثانیا: بر اساس گزار‌ش‌ها و اسناد منتشره وی رابطه پنهان و آشکار بسیاری با صهیونیست‌ها داشته است چنانکه پس از سقوط دولت وی صهیونیست‌ها در مواضع خود از وضعیت تونس ابراز نارضایتی کردند.

ثالثا: مردم مسلمان تونس همواره در کنار خواسته‌های اجتماعی و اقتصادی بر حمایت از مقاومت و دوری از صهیونیست‌ها و آمریکا و اروپا تاکید داشته‌اند.

در این میان نکته قابل توجه در این فرآیند نوع موضع گیری آمریکا، اروپا و صهیونیست‌ها در برابر سرنگونی دولت بن علی است. آنهایی که تاکنون به حمایت از وی می‌پرداختند در مقطعی که وی در بحران قرار داشت عملا او را تنها گذاشته و حتی از پذیرش وی و خانواده‌اش خودداری کردند. این کشورها چنان دوم از احترام به خواسته مردم تونس زدند تو گویی هرگز حامی بن علی نبوده‌اند.

هر چند که مواضع این کشورها از یک سو برگرفته از خوی استعماری آنان است که به افراد، دولتها و کشورها نگاه ابزاری داشته و صرفا بر اساس منافع خود در قبال آنها موضع گیری می‌کنند و از سوی دیگر آنها با این مواضع به اصطلاح مردمی به دنبال بازیابی جایگاه خود در تونس می‌باشند، اما این رویکرد درسی بزرگ برای سران سازش کار عرب است. آنانی که با اتکا به آمریکا و اروپا و وعده‌های صهیونیست‌ها در برابر جنایات رژیم صهیونیستی سکوت کرده و حاضر به حمایت از مردم مقاوم فلسطین نمی‌باشند.

تحولات تونس به صراحت نشان داد که آمریکا و غرب هرگز پایبند به تعهدات خود نبوده و کشورهای عربی که به امید حمایت آنها در مسیر سازش قرار گرفته‌اند باید این درس را از دولت وابسته بن علی آموخته باشند که این امید ، امیدی واهی است. نکته مهم آنکه این همگرایی، نارضایتی شدید مردم از دولتها را نیز به همراه دارد که بر مشکلات سران عرب اضافه می‌کند.

بر این اساس تحولات تونس بیش از آنکه الگویی برای ملتهای عربی باشد درسی برای سران عرب است که به جای دلبستن به آمریکا و همگرایی با روند سازش در مسیر خواست ملت‌های خود با محوریت دور شدن از آمریکا و سازش و همگرایی با مقاومت گام بردارند. رویکردی که ضمن تقویت جایگاه داخلی سران عرب آنها را از تکرار سناریوی دولت بن علی دور می‌سازد.