حق فلسطینیان در دفاع از خود (استفان لندمن)

رژیم صهیونیستی به طور مکرر و به صورت بازدارنده به بمباران، گلوله باران و سایر اَشکال خشونت غیر قانونی علیه مردم ساکن در غزه ادامه می دهد و اینگونه اعمال را در راستای دفاع از خود توجیه می کند.  
اما هنگامی که از طرف غزه حمله ای صورت بگیرد، آن را تروریسم می نامند و بدین ترتیب ادعایی توجیه شده برای حملات بیشتر به منظور "دفاع از خود" می یابند؛ ادعایی که قوانین بین الملل آن را رد می کند.
در واقع، ماده 2 (4)، منشور سازمان ملل متحد در این باره چنین می گوید:
"کلیه ی اعضای این سازمان در روابط بین المللی خود باید از هر گونه تهدید یا استفاده از زور علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی هر کشوری خودداری نمایند و انجام هر رفتاری مغایر با اهداف سازمان ملل متحد است."
در این زمینه، تنها دو استثناء وجود دارد. بر اساس فصل هفتم این منشور، شورای امنیت می تواند با اعمال زور، آرامش را به منطقه ای که در آن مناقشه وجود دارد، بازگرداند. کشورهای مستقل باید از فصل هفتم منشور، ماده 51، اطاعت کنند و به آن پایبند بمانند. ماده ی 51 می گوید:
"هیچ چیز در منشور حاضر نباید به حق فطری فردی یا جمعی دفاع از خودِ کشورها، در صورت حمله ی مسلحانه بر علیه هر یک از اعضای سازمان ملل متحد، آسیب برساند؛ تا زمانی که شورای امنیت گام های ضروری را برای حفظ صلح و امنیت بین المللی بردارد. اقدامات انجام شده توسط هر یک از اعضاء در اعمال حق دفاع از خود، باید فوراً به شورای امنیت گزارش داده شود و این اقدامات نباید به هیچ وجه، مسئولیت و اقتدار شورای امنیت را که بر اساس این منشور باید هر زمانی که لازم باشد اقدامات لازم را به منظور حفظ صلح یا امنیت بین المللی انجام دهد، تحت تاثیر خود قرار داده و به خطر بیاندازد."
 علاوه بر این، خود کشورها نیز ممکن است تا زمانی که شورای امنیت واکنش نشان دهد، به دفاع از خود در مقابل حملات مسلحانه بپردازند. هیچ استثنایی در این زمینه، از جمله اقدامات تلافی جویانه ی مسلحانه، نباید انجام شود. لذا مجمع عمومی سازمان ملل متحد، با غیر قانونی خواندن این اقدامات، از تمام کشورها می خواهد که از انجام این کارها خودداری کنند.
حق دفاع از خود، تنها منحصر به پیشگیری از حملات مسلحانه است، تا از تکرار دوباره ی حملات جلوگیری به عمل آورد یا عواقب ناشی از حملات دشمن را معکوس نماید؛ مانند پایان دادن به اشغال غیرقانونی یک سرزمین.
با این وجود، حتی پس از دفاع پیشگیرانه، اعمال نیرو باید با اصول ضرورت، تمایز و تناسب هماهنگی داشته باشد.
ضرورت، تنها اجازه ی حمله به اهداف نظامی را می دهد.
تمایز با افتراق بین حملات نظامی و غیر نظامی ارتباط دارد.
تناسب به احتمال زیاد با آسیب رساندن به سایت های غیر نظامی یا آسیب به جان شهروندان توسط نیروی های نا متناسب نظامی مخالف کرده و از بروز آن جلوگیری به عمل می آورد.
علاوه بر این، وجه التزام چهارمی نیز وجود دارد که کشورها را ملزم می کند تا از تحمیل آسیب و رنج غیر ضروری، بخصوص در رابطه با شهروندان غیر نظامی، جداً خودداری کنند.
اگر رسیدن به این اهداف غیر ممکن باشد، حمله کردن بکلی و اساسا ممنوع خواهد بود.
علاوه بر این، البته به میزان محدود، دفاع از خود پیش بینی شده مجاز به نظر می رسد، البته هنگامی که شواهد قانع کننده ای از تهدیدات قریب الوقوع یا حملات بیشتر پس از حملات اولیه وجود داشته باشد.
با این وجود، حمله کنندگان باید مسئولیت اثبات این تهدیدها را بر عهده بگیرند که غالب اوقات مورد محک قرار نمی گیرد، همانطور که آمریکا مکرراً پس از جنگ جهانی دوم اینگونه حملات و تهدیدات را  انجام داده و می دهد رژیم صهیونیستی نیز، بدون هیچ گونه استثنایی، از سال 48-1947 این حملات پیشگیرانه را به بهانه "جنگ برای کسب استقلال" انجام می دهد.
در واقع، این تجاوزی آشکارا علیه یک کشور بوده است.این رژیم حدود80 درصد از یک سرزمین را از صاحبان اصلی آن به سرقت برده است و این درحالی است که مطابق با طرح تقسیم سازمان ملل متحد در سال 1947 میلادی، 56 درصد از فلسطین تاریخی را متعلق به یهودیان دانسته  و آنکه بیت المقدس شهری بین المللی تحت قیمومت سازمان ملل متحد است. 
منشور سازمان ملل متحد، همچنین توضیح می دهد که تحت چه شرایطی، مداخله، خشونت و اضطرار مجاز و توجیه شده به نظر می رسد. هیچ کدام از این شرایط هرگز در مورد فلسطین مدّ نظر قرار نگرفته است. این "حق فطری" نیز ادعایی ساختگی است که تحت قوانین بین المللی بوجود آمده است.
علاوه بر این، ماده ی 2 (3) و ماده ی 33 (1)، حل و فصل صلح آمیز اختلافات و مناقشات بین المللی را ضروری می داند، و نه حملات پیشگیرانه را. در واقع، ماده ی 4 (2)، استفاده از زور یا هر نوع ابزار تهدیدآمیزی را، که در برگیرنده ی مداخلات خشونت آمیز از هر نوعی است، منع می کند.
علاوه بر این، ماده های 2 (3)، 2 (4) و 33، هر گونه تهدید یک جانبه یا هر نوع تهدید خارجی یا استفاده از زور را که به طور خاص بر اساس ماده ی 51 مجاز نیست یا تحمیل هر قطعنامه ای که شورای امنیت آن را مجاز بداند، کاملا ممنوع است. بنابراین انجام این کار، جز تجاوز آشکار، چیز دیگری نیست.
آمریکا و رژیم صهیونیستی، متجاوزانی سریالی هستند. در برابر این تجاوزات، عراقی ها، افغان ها، پاکستانی ها، لیبیایی ها، سومالیایی ها و یمنی ها  هم می توانند به طور قانونی برای دفاع از خود به این حملات پیشگیرانه پاسخ دهند.
با این وجود، اگر این کشورها کاری انجام دهند، تروریسم خوانده می شود. حقیقت این است که متجاوزان، قوانین را مطابق با میل خود تهیه کرده و به تصویب می رسانند. کشورهای هدف به طور مضاعف قربانی این قوانین می شوند، از تاثیرات بوجود آمده از حملات مسلحانه رنج می کشند و عاقبت به خاطر دفاع از خود مورد اتهام قرار می گیرند. چه سرنوشت شما به این حوادث بستگی داشته باشد و چه نداشته باشد، آگاهی از این مسئله کاملا انسان را شگفت زده می کند.
تجاوز غیر قانونی رژیم صهیونیستی
همانطور که می دانیم رژیم صهیونیستی به طور غیر قانونی، غزه را هدف بمب ها و گلوله های خود قرار داده است و به دروغ، فلسطینی ها را به خاطر حملات متعدد رژیم صهیونیستی مقصر دانسته و مورد سرزنش قرار می دهد. در واقع، آنها ویژگی های کلاسیک یک پرچم دروغین را یدک می کشند، به ویژه به خاطر دلایل قانع کننده ی موجود که موشک باران از سوی آنها را موجه نشان می دهد.
با گذشت چندین روز از آغاز این حملات،فلسطینی های زیادی به شهادت رسیده و ده ها تن زخمی شده اند؛ اکثر شهروندان به نحوی آسیب دیده اند یا عمدا مورد حمله قرار گرفته اند تا درد و رنج بکشند.
رژیم صهیونیستی، علاوه بر نقض ماده ی 51 منشور سازمان ملل متحد، همچنین ماده ی 33 از چهارمین اجلاس برگزار شده در ژنو را بی حرمت کرده است. این ماده می گوید:
"هیچ شخص تحت حفاظتی را نمی توان به خاطر تجاوزی که او شخصاً مرتکب اش نشده است، مجازات نمود. مجازات جمعی و مواردی مشابه با آن، که یا موجب ارعاب می شود و یا در مقوله ی تروریسم جای  می گیرد، قدغن و ممنوع است..... عملیات تلافی جویانه علیه اشخاص تحت حفاظت و اموال آنها کاملا ممنوع است."
اما این قوانین هیچ اهمیتی ندارند. رژیم صهیونیستی عمدا این قانون و سایر مفاد قوانین بین المللی را نقض می کند، مرتکب تجاوزهای به اصطلاح پیشگیرانه بر علیه شهروندان غیر نظامی فلسطینی می شود و از تجهیزات و سلاح های غیر قانونی استفاده می کند.
در  آگوست گذشته، سرخط سایت خبری مانیتور فلسطین این خبر بود: "حملات به غزه ادامه دارد: من چنین زخم های حاصل از گلوله را پیشتر ندیده بودم،" و در ادامه اینطور بیان گردید:
تنها در جمعه شب، بیش از دوازده حمله ی هوایی به چند منطقه در غزه صورت گرفت و در این میان خودروی یک شهروند غیر نظامی مورد هدف قرار گرفت و یک خانواده ی سه نفره را به شهادت رساند.همچنین یک پزشک، پسر پنج ساله ی او و افرادی دیگر.
ادهم ابو سلمیه، هماهنگ کننده ی رسانه ای خدمات بهداشتی در غزه، گفت: رژیم صهیونیستی از انواع جدیدی از سلاح استفاده می کند. پزشکان از جراحات عجیبی گزارش می دهند و اعلام کرده اند آسیب های منجر به قطع عضو، افزایش یافته است.
ماها البانا، روزنامه نگار فلسطینی/ آمریکایی مستقر در غزه، با نشان دادن تصاویری از قربانیان زخمی که بسیار وحشتناک و تکان دهنده است، می گوید: 
"در اینجا عکسی از یک دختر نوجوان می بینیم که صورتش، جراحات عمیقی برداشته است؛ شبیه به این جراحات را هرگز پیشتر ندیده بودم. من پیشتر نیز چنین جراحاتی دیده بودم، اما این یکی بسیار عجیب است."
در واقع، سلاح های مورد استفاده ممکن است از قدرت انفجاری بالایی برخوردار بوده و در واقع از نوع  انفجاری فلزی راکد و متراکم (DIME) باشد؛ سلاح هایی که از آلیاژ تنگستن ساخته شده اند. در واقع استفاده مکرر از آنها، نشان داده است که این سلاح ها از قدرت انفجاری بالایی برخوردار بوده و قادرند به طور همزمان چند نفر را تکه تکه کنند.
در سال 2006، این سلاح ها برای اولین بار در لبنان و غزه مورد استفاده قرار گرفتند. آنها نه تنها تعداد زیادی را کشته و یا دچار قطع عضو کردند، بلکه سموم موجود در آنها تهدید سرطان های طولانی مدت را بر جای گذاشت.
این احتمال وجود دارد که از مهمات Flechette نیز استفاده شده باشد؛ تیرهایی 4 سانتی متری که به عنوان سلاح های ضد نفر مورد استفاده قرار می گیرند. آنها تا درون استخوان نفوذ می کنند و باعث آسیب های متعدد و وحشتناک می شوند. بیش از 8000 عدد از این تیرها را می توان در یک توپ قرار داده و استفاده کرد. پس از انفجار توپ، این تیرها با سرعت بالا و در جهت های مختلف تا حدود 3000 متری پرتاب می شوند.
مهمات DIME و Flechette، سلاح های ترور و وحشتی هستند که متن و روح قوانین بین المللی را نقض می کند.
آلبانا اینگونه به سخنانش ادامه می دهد: "جاهای مختلف در غزه از جمله در شمال، جنوب و در داخل شهر غزه ....  متحمل خسارات زیادی شده است. تا کنون، هیچ ادّله ی مشخصی در غزه پیدا نشده است که مسئول این همه خسارت چه فرد یا گروهی است." 
دکتر مصطفی برقوتی، دبیرکل سازمان ملی ابتکار فلسطین، می گوید:
"این مبارزه ای است که به قتل عام شهروندان بی گناه منجر شده و مناطق غیر نظامی هدف آن است."
از جمله اهداف غیر نظامی دیگر، حمله رژیم صهیونیستی به یک کارخانه ی بتن است که دو شهروند غیرنظامی را به شدت مجروح کرده است. برقوتی و جامعه ی امداد پزشکی فلسطین (PMRS) از پزشکان جامعه ی بین الملل خواسته اند تا درخواست خود را برای آتش بس فوری اعلام کنند.
محمود عباس، رئیس جمهور فلسطین، خواستار برگزاری جلسه ی ویژه ای در شورای امنیت برای توقف تجاوز آشکارای رژیم صهیونیستی شده است.
در پاسخ به این حملات، غزه شروع به پرتاب راکت های قسام و گراد و همچنین انواع خمپاره کرد، که به سختی می توانند در مقابل هواپیماهای F-16، هلیکوپترهای نظامی آپاچی، تانک ها و دیگر سلاح های با تکنولوژی بالا، از خود مقاومت خاصی نشان دهند. اینها سلاح هایی هستند که رژیم صهیونیستی به طور غیرقانونی بر علیه شهروندان فلسطینی بکار می برد.
در 20 آگوست گذشته، هاآرتص اعلام کرد که شنبه شب، خانه ی در بئور شوا مورد حمله قرار گرفته که بر اثر آن یک نفر کشته شده و چهار نفر نیز زخمی شده اند.
راکت دیگری نیز موجب آسیب مختصر دو کودک شده است. در مجموع در این تاریخ ، ده ها عدد راکت قسام و گراد و گلوله های متعدد خمپاره به جنوب اسرائیل شلیک شده که در مجموع موجب زخمی شدن 16 نفر شد. همچنین مناطقی در داخل و اطراف بئور شوا، اَشکلون، اَشدود، اَشکول و شار هانجیو مورد اصابت این راکت ها و گلوله ها قرار گرفتند. تلفات و خسارات ناشی از حملات فلسطینی ها به سختی با آنچه فلسطینی ها به نوار غزه تحمیل کرده اند، قابل مقایسه اس. و همانند همیشه تلفات زیادی را بر جای گذاشته است.
در 21 آگوست، هاآرتص نوشت که 8 تن از وزرای ارشد کابینه ی رژیم صهیونیستی، شنبه شب با یکدیگر ملاقات کرده تا درباره ی تشدید حملات به نوار غزه با یکدیگر گفتگو کنند. آیا ممکن است Cast Lead 2 رخ دهد؟
همچنین در 21 آگوست، مخالفان حزب کادیما از رژیم صهیونیستی تقاضا کردند مبارزه ی نظامی گسترده ای را بر علیه ساکنان نوار غزه شروع کرده و در پیش بگیرد.      
شائول موفاز (وزیر سابق دفاع و رئیس ستاد عمومی IDF) گفت: "باید گام های خود را برای سرنگونی زیرساخت های (حماس) و ایجاد سیستمی از روابط با مصر به منظور جلوگیری از عبور تروریسم از مرزها در آینده برداریم."
به عبارت دیگر، هنگامی که شک کردید، حمله کنید. در واقع، ممکن است Cast Lead 2 رخ دهد. با توجه به جنایات جنگی و انسانی وحشتناک رژیم صهیونیستی در گذشته، می توان تصور کرد که آنها این بار چه خوابی برای فلسطین دیده اند.
این موضوع اهمیتی ندارد. زیرا رهبران جهان باز هم ساکت می مانند. طبق معمول، بیانیه ی مطبوعاتی کاخ سفید، قربانیان فلسطینی را به همان روشی مقصر شناخت که اوباما به اشتباه قذافی را به خاطر تجاوز غیر قانونی آمریکا/ ناتو به کشورش محکوم کرد.
 سرخط خبری هاآرتص به قلم یوسی سرید در 21 آگوست این جمله بود: "اسرائیل در حال جدا کردن خود از تمام متحدانش در منطقه است." 
اسرائیل به طور مداوم و بدون هیچ گونه تمیزی، همه را جزء خود مقصر می داند. همچنین مصر نیز باید مسئولیت قصور خود را بر گردن بگیرد؛ زیرا بر ضد ترور و تروریسم دولتی رژیم  صهیونیستی هیچ عمل قابل توجهی را انجام نداده است.
ظرفیت اسرائیل برای دشمن سازی، ممکن است در نهایت به نابودی خودش منجر شود که در نتیجه منزوی شده و مورد هتاکی دیگر کشورها قرار بگیرد.
سخن آخر
برخی اخبار خوب هستند و برخی بد. اجازه دهید در ابتدا با اخبار بد روبه رو شویم. در 20 آگوست، نیروهای رژیم صهیونیستی به منطقه ی هبرون (الخلیل) یورش بردند و وارد ده ها خانه شده، آنها را وارسی کرده و خراب کردند و 120 نفر از ساکنان این منطقه را دستگیر کردند که بیشترشان از رهبران حماس و حامیانش بودند.
حال نوبت اخبار خوب است. در 21 آگوست، سرخط خبری هاآرتص به قلم هیلا راز این جمله بود: "فعالان اسرائیل: راهپیمایی های اجتماعی باید به رغم تشدید خشونت ها ادامه یابد." در ادامه این طور نوشته است:
"با وجود تشدید خشونت ها در جنوب، معترضان چادرنشین مصمم به ادامه ی مبارزه برای کسب عدالت اجتماعی هستند. این جملاتی است که سازمان دهندگان در آخر هفته گفتند."
استوا شفیر، رهبر معترضان در شهر تل آویو، می گوید:
"ما نیازمند یافتن راه هایی جدید و خلاق برای ادامه مبارزات اعتراضی خود داریم. سالهای زیادی است که جامعه ی اسرائیل به خاطر مسائل امنیتی از بسیاری از حقوق اولیه ی خود دست کشیده اند.... به همین دلیل است که این اعتراضات شدید و قدرتمند بوده و تمام لایه های جامعه را تحت تاثیر خود قرار داده است؛ ما فهمیدیم که اگر این کار را ادامه ندهیم، اوضاع بدتر خواهد شد." 
واقعیت نیز همین است. اگر می خواهیم به موفقیت، هر چند کوچک، دست یابیم، ادامه ی این راه ضروری و حیاتی است. ایتزیک شاموئلی، رهبر اتحادیه ی ملی دانشجویان، می گوید:
"هدف ما فشار بر دولت برای رفع مسائلی چون مراقبت های بهداشتی، آموزش و پرورش و مسکن است .... هیچ دلیلی برای پایان دادن به اعتراضات وجود ندارد. ما سلاحی بسیار قدرتمند در کنار خود داریم- حقیقت."
از جمله ی شعارهای شهروندان معترض اسرائیلی، می توان به موارد زیر اشاره کرد:
 "یهودیان و اعراب از دشمنی با یکدیگر خودداری می کنند."
 "ما خواهان عدالت اجتماعی، هم در اسرائیل و هم در سایر قلمروها هستیم."
 "اجازه دهید تا ما با افتخار هم در غزه زندگی کنیم و هم در اَشدود." و
 "به هر جنگ دیگری که بخواهد اعتراضات ما را خاموش کند، نه می گوییم."
تصور کنید که این روحیه ی اعتراض، الهام بخش تمام مناطق اشغالی فلسطین شود. این روحیه هم اکنون در غزه، کرانه باختری و شرق بیت المقدس دیده می شود. چرا نباید در کل این سرزمین مقدس دیده شود.
 نویسنده : استفان لندمن
منبع:پال تلگراف 

مترجم: اسماعیل جعفری نژاد