تب ورشکستگی در " اسراییل"

* صادق مهدی شکیبایی

جلب همدردیهای جهانی با تئوری افسانه «یهود سوزی»، ایجاد ائتلافهای منطقه ای و بین المللی و در نهایت قبضه نهادهای مالی جهانی با هدف ایجاد اقتصادی پویا، سه حلقه اصلی و اساسی در طول 63 سال گذشته برای بقا و حفظ موجودیت و تأمین امنیت رژیم اشغالگر قدس در منطقه خاورمیانه بوده است.
سه حلقه به هم پیوسته ای که طبق طراحی جنبش صهیونیسم باید به خوبی «اسرائیل» را طی دهه های گذشته از مراحل سخت و دشوار عبور می داد، امروز اما به نظر می رسد زنجیرهای آن از هم جدا شده اند و آینده مولود نامشروع غرب در پیکره جهان اسلام را در هاله ای از ابهام فرو برده است.
افسانه هولوکاست ابزاری بود در دست زرسالاران یهودی تا با انتشار آن وجدان انسانهای غربی وامدار و مقروض یهودیان شود و بستر تشکیل وطن ملی یهود به هرقیمتی حتی به قیمت ابروی تمدن غرب فراهم گردد. این حربه همواره از سوی اسرائیل به کار گرفته شده است تا بقای این رژیم حفظ شود.
در کنار این ابزار، ایجاد ائتلافهای منطقه ای برای تأمین امنیت اسرائیل، بسیار حایز اهمیت بوده است. اسرائیل از ابتدای تأسیس ( 1948 م) در منطقه اقدام به ایجاد پیمانهای امنیتی منطقه ای کرده است که اتحاد با رژیمهای پهلوی در ایران، جعفر نومیری در سودان و... از جمله این پیمانها با هدف تأمین امنیت اسرائیل بوده است. حتی پس از سقوط این رژیمها، اسرائیل بیکار ننشست و با تاکتیکهای مختلف، ترکیه و مصر را جایگزین ائتلافهای قبلی نمود و بدین ترتیب، خلاهای ناشی از انقلابها در ایران و سودان را تا حدودی پر کرد. این جایگزینی در حالی صورت میگرفت که اتحاد با غرب سرمایه دار و زرسالار، به قوت خود باقی بود.
ابزار سومی که اسرائیل همواره از آن به عنوان حلقه قدرتمند حفظ و بقای خود سود برده، نفوذ در مدیریت و در نهایت کنترل نهادهای زرسالار و مالی جهانی است که تلاش می کرد نبض اقتصاد جهانی را از طریق ارزشهای لیبرالیستی، در دست گیرد.
امروزه اما زنجیر هر سه حلقه ذکر شده، به نوعی پاره شده و اصلی ترین موضوع اسرائیل، یعنی امنیت و اقتصاد، با چالش جدی و جوهری، روبه روست.از پیمانهای منطقه ای همچون ایران، سودان، ترکیه و مصر، هیچ اثری نیست. هرچه هست، به نخ پوسیده ای می ماند که آن هم در پی طوفان قیامهای مردمی در نتیجه بیداری اسلامی منطقه، در حال گسستن است. اینجا امنیت - حیاتی ترین موضوع برای رژیم تل آویو- اسرائیل، نشانه رفته است.
همدردیهای بین المللی با اسرائیل هم که روزگاری با تابوی هولوکاست جلب می شد، امروزه با هولوکاست غزه و راهزنی علیه سفیران بین المللی، کفه اش به سمت فلسطینیها سنگینی می کند. نمونه آن، تحریمهایی است که خود اروپاییها علیه اسرائیل تحمیل و تعقیبهای قضایی است که نهادهای قضایی غرب به جهت ارتکاب به جنایت علیه فلسطینیها علیه سران اسرائیلی، اعمال می کنند. معنای این تعقیبها و تحریمها چیزی جز پایان همدردیهای بین المللی با اسرائیل نیست که طی آن اسرائیل بتواند به جنایتهای خود جهت تأمین امنیت و حفظ موجودیتش، ادامه دهد.
ابزار سوم، یعنی اقتصاد سرمایه داری هم، حال، روزی خوش تر از دو حلقه حفاظتی دیگر اسرائیل ندارد. اقتصاد جهانی به سبب سیاستهای سرمایه دار محور غرب، اگر نگوییم در حال احتضار است، دست کمی از بیماری اقتصادی لاعلاج ندارد. نمونه اش در آمریکا، یونان، ایرلند، اسپانیا و ایتالیا به خوبی هویداست. دامنه آن به اسرائیل هم کشیده شده است. شاهد آن، دوماه اعتصابی است که در مخالفت با افزایش قیمت سوخت و قیمت مسکن، در سراسر اسرائیل برپاست. وقتی می گوییم مسکن، بحران مسکن در آمریکا و ورشکستگی صدها بانک و موسسه مالی در این کشور در ذهن تداعی می شود. آمریکاییها مدعی اند، اسرائیل پنجاه و یکمین ایالت آمریکا محسوب می شود. بنابراین، طبیعی است اگر این بحران به آخرین ایالت آمریکا، شیوع یافته باشد. ناگفته نماند، نهادهای مالی و پولی آمریکا و اروپا طی شش دهه گذشته، محوری ترین و اساسی ترین حلقه حفظ موجودیت اسرائیل محسوب شده اند. تزریق منابع مالی بی حد و حصر غرب به درون اسرائیل، از او حیوانی وحشی ساخته است که ناخودآگاه علیه انسانیت و حقوق بشر حمله ور می شود. اکنون این منبع اصلی تزریق منابع مالی، خود دچار رکود و ورشکستگی شده است.
اسرائیلیها که تا پیش از تحولات پنج سال گذشته خاورمیانه (آسیای جنوب غربی) همه توان درونی و بیرونی خود را برای تأمین امنیت مرزها خرج می کردند، اکنون باید به فکر تأمین مسکن هزاران یهودی مهاجر و تأمین سوخت آنها باشند.
حکومت بنیامین نتانیاهو - که از قضا قرار بود نقش بن گورین (موسس اسرائیل) را برای مهاجران یهودی فلسطین بازی کند- که با شعار تأمین امنیت در انتخابات سال 2009 به پیروزی رسید و قرار بود امنیت جانی یهودیان مهاجر را تأمین نماید - اکنون باید مصالح ساختمانی بخرد و برای بی پناهان مسکنی بسازد تا از اریکه قدرت، سقوط آزاد نکند. اینکه او و قدیمی ترین حزب رژیم اسرائیل (لیکود) با این فشارهای اقتصادی چگونه می خواهند امنیت مرزهای مصر و اردن و سوریه و لبنان و از همه مهمتر درون فلسطین را - در پی تحولات اخیر منطقه - تأمین کنند، داستانی جداگانه است. نتانیاهو شعارهای امنیتی در انتخابات سرداده است و هنوز پاسخی برای اعتراضها علیه ناتوانی در آزادی شالیط اسیر صهیونیستی نزد فلسطینیها نیافته، با موجی از اعتصابهای سراسری علیه وضعیت بد معیشتی صدها هزار مهاجر یهودی روبه روست. آیا او فاصله بین «تأمین امنیت» تا «تأمین مسکن و سوخت» را برای اسرائیلی سریع خواهد پیمود یا در مسیر آن سقوط خواهد کرد.