دربار آل سعود مأمن دیکتاتورهای فراری

پادشاهی عربستان سعودی (المملکة العربیة السعودیة) یکی از کشورهای باختر قاره آسیاست. این کشور در شبه جزیره عربستان واقع شده است. روزگاری (خصوصا در دوره پیامبر مکرم اسلام حضرت محمد مصطفی-ص-) سرزمین حجاز نام داشت که نوع حکومتش در آن زمان شهره آفاق بود. جایگاه‌های مهم دینی مسلمانان همچون کعبه (در مکه مکرمه) و مسجد و آرامگاه پیامبر اسلام (مدینه منوره) در این کشور جای دارد.
حکومت عربستان سعودی که در سال ۱۷۵۰ (قرن هجدهم میلادی) به وسیله محمد بن سعود پایه‌ریزی شد تا به امروز فراز و فرودهای بیشماری داشته است. بویژه همپیمانی سعودی ها با وهابیون که مدت کمی پس از مرگ محمد بن سعود توسط  عبدالعزیز بن سعود رخ داد و طی ان معاهده ای با شیخ محمد بن عبدالوهاب برای فتح شهر ریاض منعقد گردید، تاریخ گرانبهای سرزمین حجاز به فراموشی سپرده شد و اگر نبود وجود دو شهر مکه و مدینه در این سرزمین شاید کمتر کسی باور می کرد که سرزمین حجاز آن زمان و عربستان فعلی روزگاری مهد تمدن بزرگ اسلام به رهبری حضرت محمد مصطفی نبی مکرم اسلام (ص) بوده است.
عمده نقش افرینی های دربار سعودی علیه تمدن اسلامی برمی گردد به تلاش این دربار برای گسترش وهابیت خصوصا در قرن 20 میلادی و بده بستانهای آنان با قدرتهای استعماری وقت از جمله انگلیس، فرانسه و بعدها نیز آمریکا که شرح ان در این مجال نمی گنجد. شاهان و شاهزاده های سعودی  در این دوره همواره در پناه حمایت های غرب بوده و با پوشش همین حمایتها موفق به سرکوب ملت خود نیز شدند.
سعودیها اما پس از چند دهه پنهان شدن پشت عناوینی چون سرزمین زادگاه اسلام و خادم الحرمین الشریفین امروز به نظر می رسد پادشاهی چندین ساله خود بر ملت این کشور را در آستانه نابودی می بیند.
 دربار سعودی که زمانی خود را قدرت منطقه می دانست بعد از قیامهای مردمی اخیر منطقه و همچنین قدرت روز افزون ایران، موقعیت خود را در خطر می دید نگران بود که پس از سرنگونی آل خلیفه در بحرین نوبت آنها شود. بنابراین دست به حمله نظامی به بحرین زد و به سرکوب و اعمال خشونت علیه شیعیان بحرین پرداخت. عربستان که از هر تلاشی برای بقای خود استفاده می کند اکنون به مامنی برای پناه دادن به دیکتاتورهای فراری تبدیل شده است. ابتدا بن علی دیکتاتور فراری تونس و این بار علی عبدالله صالح دیکتاتور یمنی. اما پرسشی که ذهن بسیاری از مردم منطقه را به خود مشغول کرده این است که اگر دومینوی انقلابهای منطقه بطور کامل گریبان عربستان سعودی را بگیرد، آل سعود به کجا خواهد گریخت؟.
مردم عربستان از بدو تاسیس دولت سعودی ها تاکنون از حکومت مورثی و ظالمانه خاندانهای سلطنتی عربستان رنج می برند و بسیاری از اقشار مردم بویژه شیعیان این کشور زیر خط فقر زندگی می کنند، شماری زیادی در این کشور بیکارند و حدود هشت هزار زندانی سیاسی بدون آنکه محاکمه شوند در زندانهای عربستان بسر می برند. حاکمان عربستان که به خوبی از این موضوع آگاهند و نگران انتقال موج خشم به داخل کشورشان بعد از تونس، مصر، لیبی و بحرین علیه آل سعود هستند، به هر ترفندی می خواهند که قدرت خود را و همچنین هم پیمان خود را حفظ کنند. آل سعود با حضور نظامی در بحرین به دنبال حفظ امنیت و قدرت رهبری خود در شیخ نشین های خلیج فارس است و تصور می کند با این اقدام می تواند مانع افزایش نفوذ و اقتدار ایران در سطح منطقه شود البته نباید این نکته مهم را از یاد برد که مداخله نظامی عربستان سعودی در بحرین در حمایت از رژیم آل خلیفه علیه مخالفین و مردم این کشور در راستای حفظ و تامین منافع آمریکا در منطقه خلیج فارس صورت گرفته است. رژیم بحرین که توسط خانواده خلیفه اداره می‌شود برای بقاء به آمریکایی‌ها و عربستان سعودی متکی است. از آنجایی که بیش از 70 درصد از مردم بحرین شیعه هستند و آمریکایی ها از این قضیه می ترسیدند که استقرار یک دولت مردمی در بحرین از طیف شیعه تعادل منطقه ای را به نفع ایران تغییر دهد، از عربستان سعودی خواستند تا مجری دستورات آنها در مورد حکومت آل خلیفه باشد. سعودیها برای بازسازی قدرت از دست داده خود در حالی اقدام به مداخله نظامی در بحرین کرده اند که اقدامات مشابه آنها در یمن برای سرکوب حوثی ها در پایان 2009 نیز هیچ نتیجه ای برایشان نداشته است.