چرا این همه اصرار؟

غزه در حالی همچنان با شرایط نامناسب انسانی مواجه است که افزایش فشارها بر حماس برای پذیرش خواسته‌های روند سازش به نکته‌ای قابل تامل و بحث برانگیز رسیده است.تلاش ها برای استقرار نیروهای عربی (پیشنهادی مصر) و بین المللی(پیشنهادی فرانسه) اوج این فشار ها محسوب می شود. در این چارچوب شیوه‌ها و طرح‌های گوناگون در حال اجرا است که در نهایت هدف از آن محاصره مقاومت منجر می‌شود.

1-حملات صهیونیستها به مناطق فلسطینی نشین و ربایش رهبران مقاومت بخشی از تحرکات برای افزایش فشارها بر مقاومت می‌باشد. هرچند صهیونیستها از سازش و آتش بس سخن می‌گویند اما در واقع با تحرکات مقطعی به ویژه ربایش رهبران مقاومت برای سرکوب آنها فعالیت می کنند. این امر با عدم بازگشایی گذرگاههای غزه تکمیل می‌گردد.

2-طرح کمکهای نظامی به ابومازن و تقویت نیروهای تشکیلات خودگردان از سوی صهیونیستها و اعراب بخش دیگر این سناریو است که در دیدار پرز و ابومازن بر آن تاکید شده است.

3-ارائه طرح حضور نیروهای کشورهای عربی در غزه با محوریت مصر و طرح حضور نیروهای بین المللی به پیشنهاد فرانسه همراه با اصرار رژیم صهیونیستی برآن از دیگر راههای محاصره مقاومت است که با نام حرکت بشر دوستانه انجام می‌شود.

 4- تاکید پارلمان اروپا بر اعزام نیروهای صلح بان به فلسطین نظیر آنچه در گذرگاه رفح صورت گرفته را نیز می‌توان گامی برای تضعیف مقاومت دانست. این نیروها رسما برای حفظ خواسته‌های رژیم صهیونیستی و جلوگیری از مبارزات مقاومت در منطقه حضور می‌یابند.  بررسی این سیاستها در کنار استمرار روند تحریم بیانگر تنگ تر شده حلقه محاصره غزه برای سازش کشاندن مقاومت و کشورهای عربی است که بیشتر تحت کمکها و طرح‌های بشردوستانه انجام می‌شود آنها با این طرح‌ها برآنند تا حماس را به پذیرش روند مذاکرات ابومازن و اولمرت مبنی بر عدم حق بازگشت آوارگان و واگذاری قدس به صهیونیستها متقاعد سازند.