اسد خود را به صهیونیستها نمی فروشد

چندی است که بشار اسد رئیس جمهوری سوریه به عنوان یکی از اصلی ترین زنجیره های مقاومت در برابر منافع استعماری غرب و صهیونیسم جهانی در منطقه و جهان درخواستها برای ایجاد رابطه با رژیم اسرائیل را پاسخ داده و در مسیری گام برمی دارد که با توجه به ظرفیتها و کمبود های موجود دمشق دو پرسش اساسی را پیش روی دولتمردان ایرانی و غربی قرار داده است: سوریه چقدر در پاسخ به ایجاد رابطه با اسراییل جدی است؟  آیا او در نهایت از راه برخی اعراب سست عنصر را در پیش خواهد گرفت؟
دمشق درخواست دعوت رژیم اسراییل را  که سرسخت ترین نوع دشمنی ها بر ضد ایران را در پیش گرفته ، قابل اعتماد دانسته و با گامهایی هنوز نامعلوم به سمت تعامل با این دعوتها حرکت کرده است .
اسد با آن که در آغاز تاکید داشت دیدار و گفتگو با اسرائیلی ها هرگز در برنامه های ما نخواهد بود و حاضر نیستیم با آنها بر سر  یک میز بنشینیم و مذاکره کنیم، اکنون پس از آنکه اسرائیلی ها از کانال ترکیه راه نفوذ به گوش سیاست خارجی سوریه را یافته اند تا در آن به سحرانگیزی، زمزمه کنند ؛ شاهد آن هستیم که رییس جمهوری سوریه سیاست عجیبی را در پیش گرفته تا جاییکه ناظران سیاسی معتقدند که معلوم نیست اسد با بیان اینکه قصد دارد رابطه ای عادی با اسرائیل همچون رابطه با دیگر کشورها برقرار کند، مقصودی دارد.
در این زمینه مدتها است که صهیونیستها با زمینه چینی های بسیار ایده تاسیس یک اتحادیه در منطقه تماس بین 3 قاره اروپا ،آسیا و افریقا را مطرح کرده اند تا از این طریق اسرائیل را که در کشورهای منطقه منفور بوده به نحوی با کمک حامیان اروپایی آن وارد جرگه سیاسی منطقه نماید.
اسراییل می کوشد از طریق طرح تشکیل اتحادیه مدیترانه ای روابط همگان با این رژیم  را به شکلی عادی در آورد.این طرح البته با اعتراض برخی  کشورهای عربی حاشیه جنوبی مدیترانه روبرو شد که معتقدند اسرائیل نمی تواند عضو این اتحادیه باشد . اسراییل اما امسال با حمایتهای "سارکوزی" صهیونیست مآب، به عنوان یکی از این کشورها در اتحادیه حضور یافته است .
به بهانه نشست همین اتحادیه سران صهیونیستی اینگونه برنامه ریزی کرده اند که چند کشور باقیمانده در صف دشمنان جدی اسرائیل را یکی پس از دیگری از گردونه نزاع با اسرائیل خارج سازند. به طور منطقی کشوری که از لحاظ جغرافیایی برخورد کمتری داشته انتخاب اصلی بوده و دیگر کشورها در جریان برنامه های جاری و بلندمدت تر قرار دارند .
لبنان مدتها است که با ایجاد درگیری طایفه ای و سیاسی از تمرکز لازم برای رویارویی با دشمن منطقه ای اعراب برخوردار نبوده و تنها حزب الله است که این اندیشه را زنده نگاه داشته است .
در سوریه نیز مدتها است که ثبات سیاسی و عدم درگیری منافع با اسرائیل به جز در مساله جولان باعث شرایطی آرام بین دو طرف سوری و اسرائیلی بوده و اکنون که اسرائیلی ها پیشنهاد بازپس دادن جولان در برابر صلح با سوریه را مطرح کرده اند، سوری ها در این اندیشه اند که چیزی را از دست نمی دهند و در عوض پاره ای از خاک خود را که برای مدتها غصب شده بود را بازمی یابند و شاید این تصور وجود داشته باشد که بدون وجود مشکل جولان نیز می توان درگیری با اسرائیل را ادامه داد.
اتحادیه مدیترانه ای به دلایلی نظیرهمکاری اقتصادی، حفظ محیط زیست، ممانعت از مهاجرت غیرقانونی، مبارزه با تروریسم و تقویت گفتگوی فرهنگی تشکیل شده است ولی این هیاهوی ایجاد شده و مشارکت دادن تمام کشورهای اتحادیه اروپا- حتی اگر با مدیترانه همسایه نباشند – و برخی کشورهای عربی بعلاوه اسرائیل (43 کشور و رژیم) نشانه آن است که تحرکات این اتحادیه مقصود دیگری را دنبال می کند که مشروعیت بخشی به رژیم صهیونیستی مقصود اصلی است .
در سال 2005 میلادی مزدوران دست آموز صهیونیستها نخست وزیر سابق لبنان "رفیق الحریری" را ترور کردند تا با اتهام زنی به سوریه ، بذر فتنه را میان این دو همسایه قدیمی پاشیده و طی این چند سال نیز به روشهای مختلف آنرا آبیاری کردند.در این پروژه فرانسه که خود یکی از فعالترین کشورها در پیشبرد این طرح صهیونیستی بود و بیشترین اتهامات را به سوریه وارد می کرد و در عین حال با حفظ روابطش منافع اقتصادی خود را نیز حفظ می کرد، اکنون بر آن شده تا بار دیگر نقابی بر چهره صهیونیسم شود و در لباس یک منجی و میانجی این دو کشور سابقا دوست را بار دیگر با هم آشتی دهد.
اما نکته اینجااست که این مراسم باشکوه آشتی(دیدار میشل سلیمان رییس جمهور لبنان با اسد) در درون خود گرهی ریز دارد که به سختی می توان آنرا دید. سوریه برای برون رفت از انزوای سیاسی تحمیلی غرب بر خود مجبور به پذیرش یک شرط حاشیه ای در نشست "اتحادیه مدیترانه ای" شد. دمشق می بایست مذاکراتی را که اسرائیلی ها با حرارت و اشتیاق –ساختگی- هرچه تمامتر شروع کرده اند ، ادامه دهد و به نتیجه برساند. به این معنی که شرط خروج از انزوا و پذیرش از سوی جامعه جهانی بویژه اروپا و امریکا و نیز کشورهایی که غرب بر سیاست خارجی آنها نفوذ دارد نظیر ژاپن و... ایجاد رابطه دوستانه با اسرائیل است.
در این زمینه سوری ها ممکن است به شرایط ترتیب داده شده اینگونه بنگرند که " ما جولان اشغالی خود را می گیریم و حالت تهاجمی خود نسبت به اسرائیل را تضعیف کرده یا خاموش می گذاریم. در خصوص این دیدگاه فرضی دمشق باید گفت که این به معنی خروج دشمن اصلی مردم و کشورهای منطقه از زیر فشار سنگین یکی از محورهای پیش روی خود است که در نبود آن می تواند با سهولت بیشتری خود را از فشار دیگر محورها برهاند و برروی پای خود بایستد.
در واقع صهیونیسم جهانی(در پوشش فرانسه) با خلق یک گره (ترور حریری) در نظام تعامل دو کشور برادرومسلمان (سوریه ولبنان) آنها را بر ضد یکدیگر تحریک کرد و اکنون به راحتی با بازکردن همان گرهی که در دستشان بود چنان وانمود می کنند که توگویی به این دو کشور هدیه ای داده باشند . هدیه ای که منت موجود در آن، تحمیل اسرائیل به این دو کشور و بویپه سوریه است.
دیدگاه دیگری نیز در خصوص رفتارهای اخیر دمشق وجود دارد. برخی  معتقدند بشار اسد که براین باوراست تا زمان حکومت بوش توافقی با اسرائیل نخواهد داشت مترصد آن است که با بهره جویی از عنصری به نام سارکوزی و جایگاه او در خارج کردن سوریه از انزوای کنونی – هر چند  طبق منافع مطلوب خود – سوریه را از فشارهای ناشی از انتخاب احتمالی "مک کین" برهاند مک کینی که توجهی به درخواست یا اعتراض سوری ها نخواهد داشت و مجازاتها بر ضد این دولت را دوچندان خواهد کرد.
این در حالی است که طرف اسراییلی به نیات دمشق با دیده تردید می نگرد. آنها معتقدند صلحی که بشار از آن سخن می گوید نه تنها یک صلح سرد نیست بلکه فراتر از آن صلحی یخ زده است و گمان نمی رود که اسد بخواهد در برابر بازپس گیری جولان هزینه ای متحمل شود و انتظار نمی رود که سفارتخانه هایی میان دو طرف بازگشایی شود و یا روابط سیاحتی واقتصادی و غیره در کار باشد. از این گذشته طرف اسراییل معتقد است که  چنانچه فرض کنیم که دمشق تن به پیشنهاد زمین در برابر صلح اسراییل دهد  آنگاه تازه وقت بررسی مساله بازگشت آوارگان خواهد رسید و این نکته از نگاه اسرائیلی ها از بحثهای درگرفته در رسانه های سوری پیرامون وجود 500 هزار فلسطینی  در سوریه قابل دریافت است.
از سوی دیگرافکار عمومی غرب نیز به رفتار سوریه با دیده تردید می نگرند. اظهارات اخیر رییس جمهور سوریه مبنی براینکه " دو طرف سوری و اسرائیلی در صورت جدی بودن در مذاکرات به 6 ماه تا 2 سال زمان نیاز دارند تا مشکلات فیمابین را حل کنند" با ابراز تردیدهایی از سوی روزنامه های فرانسوی مواجه شده که نوشته اند :

-        لیبراسیون : ما از بشار اسدی استقبال می کنیم که مطمئنیم در لبنان با انفجار یک ساختمان 60 سرباز فرانسوی را به قتل رساند

–      لورپابلیکن: سیاست الیزه بر این استوار است که باید با همه روی سخن را گشود و خواهیم دانست که آیا این روش سیاسی موجه است یا ..!

–       لاشارانت لیبر: سارکوزی هرگز نمی تواند انکار کند که وجهه زیبای رسانه ای ضرورتا یک موضع متمایز جالب توجه را در پی نخواهد داشت ....
اما برخی شخصیتها و احزاب نیز کوشیدند با موضعگیری در قبال سفر اسد به فرانسه مضمون و محور اصلی این نشست که افروختن اولین جرقه عادی سازی روابط اسرائیل با مخالفان عرب بود را تحت الشعاع قرار داده و به فراموشی بسپارند. از این میان می توان به اعتراضها به حضور بشار اسد در مراسم سان نظامی روز 14 جولای عید ملی فرانسه اشاره کرد که بسیاری شخصیتها با متهم کردن نظام سوریه به سرکوبگری، حضور بشار در این جشن را خدشه به ارزشهای دموکراتیک فرانسه! قلمداد کردند و دبیر حزب معارض سوسیالیست فرانسه "فرانسوا هولاند " نیز با بیان جمله "بشار اسد برنده این دیدارها بود و دیده ها را از اتحادیه مدیترانه ای به خود معطوف کرد" قصد آن داشت که نگاهها را از هدف اصلی نشست منحرف کرده و به مساله ای که شاید کسی بدان اعتراف نداشته باشد، بکشاند.
اما با وجود برخی اتهامات به بشار اسد مبنی بر دنباله روی از برخی اعراب سست عنصر که به راحتی خود را به صهیونیستها فروختند، باید گفت که گمان نمی رود بشار اسد با وجود اطلاع از سیاستهای اسرائیلی و صهیونیستی  به این راحتی خود را در دام جبهه غرب قرار دهد. خصوصا اینکه او می داند فرانسه میزبانی شخصیتی است (عبدالحلیم خدام معاون سابق حافظ اسد) که با فروش ارزان خود به غرب سعی داشت پایه های نظام سوریه را با حمایت غرب متزلزل و در نهایت از بین ببرد. ضمن آنکه دمشق به خوبی می داند فاصله گرفتن او از صف زنجیره مقاومت منطقه ای به معنای از دست دادن عقبه حمایتی بزرگی است که در صورت جدایی از ان دیگر این وزن و ثقل کنونی را نخواهد داشت که اسراییل به او پیشنهاد مذاکره دهد.   
دراین راستا " حسین شریعتمداری" سردبیر کیهان در مصاحبه ای با روزنامه "الشرق الاوسط" لندن با اشاره به اینکه مذاکرات غیرمستقیم حزب الله با اسرائیل و حماس با اسرائیل متفاوت از مذاکره مستقیم با این رژیم است گفت که سوریه می داند که در صورت برقراری رابطه با رژیمی که ایران به هیچ وجه حاضر به پذیرش آن بر روی نقشه جهان نیست، منافع موجود در همپیمانی با ایران را مورد خدشه قرار خواهد داد.
قرار است وزیر امور خارجه ایران روز 5 شنبه به منظور بررسی اوضاع منطقه و  رایزنی های بشار اسد با طرفهای غربی و سیاستی که وی پیش گرفته به سوریه سفر کند تا مسوولان ایران نیز از چند و چون مقاصد اسد و جزئیات برنامه وی آگاه شوند .

تمام/پ/ش/26