دو صد گفته چون نیم کردار نیست

سید عماد حسینی:  چند روز بعد از سخنان پر هیاهویش در قاهره ، باراک اوباما از عرب ها وبخصوص فلسطینیان خواست تا گام های مثبتی را به سوی رژیم صهیونیستی برداند وبدین شکل به تمامی حریف وحدیث ها وبخصوص خیالپردازی های عربی در رابطه با دستیابی رؤیایی به صلح با این رژیم پایان دهد.

با وجود تمامی هیاهویی که سعی شد برای سخنرانی باراک اوباما ایجاد شود ، وبا تمامی تبلیغاتی که در مورد اعلام آمادگی ابرقدرت جهان یک قطبی برای کرنش در برابر اسلام یا تغییر 180 درجه ای سیاست های آمریکا در مقابل این رویکرد سیاسی آن رویکرد سیاسی سخنرانی اوباما را می توان تنها در چند جمله اینگونه خلاصه کرد.

ـ باراک اوباما تنها آمادگی خود را برای آغاز رویکرد درب های باز با جهان اسلام اعلام کرد بدون اینکه هیچ نوعی تعهدی را در این باره به مسلمانان داده باشد.

ـ در واقع هیچ نوع تعهدی نسبت به جهان اسلامی از سوی باراک اوباما ارائه نشد. به بیانی واضحتر سخنان وی بیشتر به یک پیام شبیه بود تا تعهداتی از سوی یک ابرقدرت برای پایان دادن به اشتباهاتی بزرگ که از سوی این ابرقدرت در جهان اسلام صورت گرفته بود.

ـ رویکرد برتری جویانه آمریکا در سخنان اوباما هم به همان شکل وساختار دولت های پیشین اما با گویش وواژه هایی متفاوت حفظ شد ، در واقع اینبار اوباما لحنی موعظ گرایانه وپدر مابانه را برای جهان اسلام انتخاب کرد.

ـ بیش از آنکه اوباما به دنبال دست آوردهای واقعی وبر روی زمین در جهان اسلامی باشد ، سخنرانی خود را با هدف کسب افکار عمومی وتبلیغاتی تدوین کرده بود.

ـ در این چارچوب تهیه کنندگان سخنرانی اوباما سعی کردند مسایل عوام پسند را در آن قرار دهند.

در واقع اوباما هیچ چیز تازه ای در مورد موضع آمریکا نسبت به مسایل ودغدغه های جهان اسلام ارائه نداد ، حتی در مسئله رویارویی عربی ـ صهیونیستی هم که گفته می شود کانون اختلافات جهان اسلامی با غرب وآمریکاست نیز هیچ نوع تحولی دیده نشده است بلکه تنها واژه ها در توصیف آنچه روی زمین در فلسطین اشغالی رخ می دهد تغییر یافت.

البته اوباما برای خالی نبودن عریضه چند درخواست هم از طرف صهیونیستی کرد ، خواسته هایی که هیچ نوع جنبه اجرایی یا الزامی نداشته وحتی چینش کلمات هم به نحوی بود که هیچ نوع تعهدی را از سوی آمریکا در قبال این سخنان نتوان از آنها لمس کرد.

بهترین توصیفی که برای سخنرانی اوباما می توان پیدا کرد واژه دوپهلو است زیرا در هیچ کجای سخنان اوباما که در مورد دغدغه ها ومشکلات جهان اسلام وبخصوص مسئله فلسطین سخن می گفت نشانی از قاطعیت دیده نمی شد.

در مقابل خواسته های آمریکا وغرب از جهان اسلام کاملا با واژه هایی قاطع عنوان می شدند این در حالی است که در این سخنرانی خواسته های غربی ـ آمریکایی وبه نحوی اسرائیلی از جهان اسلام بسیار بیشتر از پرداختن به دغدغه های جهان اسلام از غرب بود.

در جاجای سخن اوبما ما تلفیق های غیر واقعی از تاریخ را می توانیم ببینیم. د رواقع اوباما سعی کرد با تغییر وتلفیق تاریخ آنرا در چارچوب سیاسی دلخواهش قرار دهد.

اما آنچه که در این سخنان بیش از همه برای عرب ها اهمیت داشت مسئله فلسطین بود ، هیچ کارشناسی نه تنها در خاور میانه بلکه در جهان  نمی توان یافت که بتواند ثابت کند آمریکا قادر به حداقل وادار کردن اسرائیل تعهد به روند سازش نیست.

کمتر کسی از میزان کمک های علنی ایالات متحده به رژیم صهیونیستی بی خبر است ، صرفنظر از همکاری های گسترده نظامی ، کمک های مالی آمریکا به رژیم صهیونیستی بیش سهم عمده ای در بودجه این رژیم دارد.

اما اینکه اوباما از سویی خواستار تحقق صلح شده واز کشورهای عربی بخواهد گام های عملی را برای صلح با رژیم صهیونیستی بردارند اما از سوی دیگر هیچ نوع فشاری بر مهمترین هم پیمان خود درخاور میانه نیاورده وحتی در جنایاتش علیه ملت فلسطین همراه وهمدست صهیونیستها باشد ، پرسش های زیادی را در مورد هدف اصلی این نوع رویکرد آمریکایی به وجود می آورد.

گرچه سخنان اوباما در رابطه با اسلام وآمادگی کاخ سفید برای تعامل جدی تر وواقع بینانه تر با اسلام وجهان اسلام را بسیاری از کارشناسان تحول بزرگی در رویکرد کاخ سفید نسبت به این دین بزرگ وپیروانش توصیف می کنند اما نباید فراموش کرد که از در دوره سلفش جورج بوش تاریخ مصرف رویکرد جنگ های نوین صلیبی به پایان رسیده بود پس این رویکرد نه یک انتخاب بلکه گزینه ناگزیر کاخ سفید برای تعامل با جهان اسلام بعد از شکست طرح سلطه گرانه آمریکا بر جهان اسلام از طریق لشکر کشی به بهانه مبارزه با تروریسم محسوب می شود.

در واقع با نگاهی دقیق به سخنرانی رئیس جمهور آمریکا به رگه های واضحی از تناقض در آن می توان دست یافت .

اینکه اوباما رسما اعتراف کند که حماس بزرگترین پایگاه مردمی فلسطینی را به خود اختصاص داده اما در عین حال حاضر نباشد آنچه را که حماس از طریق دمکراسی به دست آورده به رسمیت بشناسد خود یکی از مهمترین تناقض ها محسوب می شود.

به هر شکل گرچه اوباما از طریق کارتل های رسانه ای غرب ونیز همراهی رسانه های رژیم های عربی تلاش کرد تا چهره کریه سیاست های آمریکا را در جهان اسلام ترمیم ببخشد اما تا زمانی که گفته هایش را در صحنه عمل به مسلمانان ثابت نکند همچنان در این تناقض باقی خواهد ماند.

تا زمانیکه نظامیان آمریکایی مسلمانان را در افغانستان وعراق به خاک وخون می کشند وسلاح های آمریکایی کودکان فلسطینی را در مدارس وحتی در گهواره ها می کشند ، صدها سخنرانی دیگر هم نخواهد توانست وجهه آمریکا را در منطقه بهبود بخشد. چه ، دو صد گفته چون نیم کردار نیست وآنچه که اکنون آمریکا نیازمند آن است کردار است نه گفتار.

مسئله بغرنج فلسطین بیش از آنکه نیازمند نقشه های راه وابتکارها وسخنرانی ها باشد ، نیازمند اقدامات عملی است ، پایان دادن به شهرک سازی رژیم صهیونیستی از طریق سخنرانی امکان پذیر نمی باشد بلکه قطع کمک های مالی کنگره به رژیم صهیونیستی می تواند اولین اقدام برای توقف یا حداقل کاهش این نوع فعالیت ها باشد.

در رابطه با سرنوشت قدس وآوارگان فلسطینی خارج از فلسطین اشغالی نیز ملت ومسئله فلسطین نیازمند چنین اقداماتی است که ظاهرا آقای اوباما وتیم تدوین کننده سیاست هایش برای خاور میانه وجهان اسلام خود را ملزم به انجام آن نمی بینند.