فلسطین و نظام بین الملل درسال١٣٩،بطورکلی تحولات فلسطین درعرصۀ بین المللی بیش ازهرچیزمتأثراز...

مقدمه
در این مطلب تحلیلی درصدد پرداختن به مهمترین تحولاتی هستیم که در تعامل فلسطین و تشکیلات خودگردان با جامعۀ جهانی از یک سو و مهمترین ایستارها و سیاست های جامعۀ بین المللی و به ویژه تحولات احتمالی در این ایستارها و سیاست ها در قبال مسئلۀ فلسطین در طول سال 1390 رخ داده است. در این راستا به دو پرسش زیر پاسخ خواهیم داد:

-مهمترین تحولاتی که در تعامل و موضع گیری های جامعۀ بین المللی در قبال فلسطین در طول سال ١٣٩٠ رخ داده است کدامند و دلایل آنها چیست؟
- مهمترین نقاط اشتراک و افتراق رویکردها و سیاست های فلسطینی با رویکردهای جامعۀ بین‌المللی کدامند؟
در راستای پاسخگویی به این دو پرسش، نویسنده پس از رصد مهمترین تحولات فلسطین در سال ١٣٩٠، داده های مقاله را در چارچوبی مطرح خواهد ساخت که بر اساس آن، ابتدا عمده کنش های بین‌المللیِ تشکیلات خودگردان مطرح و به طور کوتاه تحلیل شود و سپس تحولات رویکردی و سیاسیِ ایالات متحده در قبال مسئله فلسطین با ذکر مهمترین مواضع و کنش های واشنگتن مطرح می‌شود، سرانجام به نگرش و سیاست های اتحادیۀ اروپا، کمیتۀ چهارجانبه و در نهایت، سازمان های بین المللی می‌پردازد، پرداختیم. این مطلب، آمیزه ای از تاریخ نگاری مسئلۀ فلسطین در سال 1390 و تحلیل مختصر ابعاد مهمترین تحولات آن است.

الف) تشکیلات خودگردان در عرصۀ بین المللی
در سال 1390 عملکرد تشکیلات خودگردان در عرصۀ بین المللی با یک فراز عمده (ابتکار سازمان مللی) و تداوم تحولی تدریجی (شناسایی دولت فلسطین از سوی کشورهای مختلف) همراه بوده است.
با آغاز تحولات مردمی در جهان عرب و تأثیراتی که این تحولات بر مسائل داخلی فلسطین به دنبال داشت، تشکیلات خودگردان برای رهایی از بن بست پیش رو و نیز برای غلبه بر نارضایتی های داخلی، طرح عضویت فلسطین در سازمان ملل را مطرح کرد. این طرح البته پیشتر نیز مطرح بود اما هیچ گاه به نحوی جدی پیگیری نشد و عمدتاً از اشاره به آن برای فشار بر آمریکا و اسراییل استفاده می‌شد. محمود عباس، طرح سازمان مللیِ تشکیلات خودگردان را در سپتامبر ٢٠١١ در سازمان ملل مطرح کرد و درخواست عضویت به بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل تحویل داده شد.(1)تشکیلات خودگردان با طرح و پیگیری چنین ابتکاری از یک سو توانست بر نارضایتی های رو به گسترش داخلی -حداقل در کوتاه مدت- غلبه کند به نحوی که بسیاری از رهبران و نیز طرفداران جنبش های مقاومت از جمله حماس را با خود همراه سازد. این مسئله در راهپیمایی های تأیید طرح، که بلافاصله پس از سخنرانیِ عباس در سازمان ملل در کرانه باختری و نوار غزه به راه افتاد، آشکار بود. از سوی دیگر، تشکیلات خودگردان توانست با جلب نظر موافق بسیاری از کشورهای جهان و نشان دادن مقبولیت استقلال فلسطین در جامعۀ بین المللی، موضع اسراییل و آمریکا را به انزوا کشانده و فشار قابل توجهی متوجه رژیم صهیونیستی سازد.تهدید صریح باراک اوباما به وتوی طرح فلسطینی در سازمان ملل(2) نیز نتوانست مانع طرح آن شود. این امر، گویای واقعیتی نوین در خاورمیانه است که در پرتو آن حتی طرفهایی مانند تشکیلات خودگردان و یا محور موسوم به اعتدال عربی نیز احتمالاً در آینده، سیاست های مستقل تری از غرب در پیشبرد اهداف منطقه ای خویش در پیش بگیرند. مهم تر اینکه، مسئلۀ فلسطین که با ارایه ابتکار اتحادیۀ عرب در 2002 به تدریج از دستان تشکیلات خودگردان خارج شد و زیر نظر اتحادیۀ عرب قرار گرفت و در نتیجه، استقلالی که مدیریت یاسر عرفات به آن بخشید عملاً از بین رفت، پس از ابتکار عباس، در حال جدا کردن راه خود از کشورهای عربی است اگرچه همچنان حمایت آنها را می طلبد.دومین عملکرد نسبتاً موفقیت آمیز تشکیلات خودگردان در عرصۀ بین المللی، تداوم شناسایی کشور فلسطین از سوی کشورهای جهان و آثار حقوقی و اخلاقیِ مترتب بر این شناسایی است. ریاض المالکی، وزیر خارجۀ دولت فیاض، در سال ١٣٩٠ همچون سال پیش از آن به سفرهای گستردۀ خود به کشورهای مختلف در سراسر جهان ادامه داد. هدف از این سفرها در این سال، افزون بر افزایش تعداد کشورهای شناسندۀ دولت فلسطینی، جلب حمایت کشورهای مختلف از ابتکار سازمان مللیِ تشکیلات  خودگردان بود.در نتیجۀ تلاش های دولت فیاض، تاکنون بیش از ١٣٠ کشور جهان دولت فلسطین را به رسمیت شناخته(3) و در نتیجه، اکثریت کشورها در مجمع عمومی، حامی طرح سازمان مللی تشکیلات خودگردان به شمار می روند. نکتۀ مهمی که از این تحول می توان نتیجه گرفت آنکه اسراییل دیگر نمی‌تواند با تکیه بر شعارها از جمله یهودستیزی و هولوکاست و... حقوق فلسطینی را در دید جهانیان کم اهمیت جلوه دهد و حمایت کشورهای مختلف را به راحتی کسب  کند. همچنانکه آمار شناسایی دولت فلسطین نشان می‌دهد فلسطینی ها در سال ١٣٩٠ به اکثریت لازم برای کسب تأیید مجمع عمومی سازمان ملل از ابتکار تشکیلات خودگردان دست یافتند و این امر، نقطۀ تحول بزرگی در نحوۀ نگرش جهان به مسئلۀ فلسطین به شمار می رود. از جمله آخرین کشورهایی که در سال 1390، فلسطین را به رسمیت شناختند ایسلند و تایلند بودند. افزون بر این، اندونزی در سال 1390 تلاش خود را برای گشودن سفارت در فلسطین آغاز کرد. در این سال همچنین پارلمان های اسپانیا و بلژیک، قوانینی برای حمایت از شناسایی کشور فلسطین تصویب کردند.

ب) ایالات متحده؛ بازیگری اثرگذار
آمریکا در سال 1390 نیز همچون سال های پیش از آن، یکی از اثرگذارترین کنش گران خارجی در مناقشۀ اسراییلی- فلسطینی بوده است. یکی از مهمترین تحولات در ایستار دولت اوباما در مورد مسئلۀ فلسطین، اشارۀ به مرزهای ١٩٦٧ به عنوان مبنایی برای حل وفصل مناقشۀ اسراییلی-فلسطینی است.(4) اوباما در می ٢٠١١ تحت تأثیر تحولات مردمی خاورمیانه، خواستار عقب نشینی زمان بندی شدۀ اسراییل از سرزمین های اشغالی به مرزهای ١٩٦٧ شد. این اشاره از آن جهت حائز اهمیت است که برای دولت آمریکا، تعهدی نزد افکار عمومی فلسطینی و اسلامی برای مبنا قرار دادنِ مرزهای ١٩٦٧ در مذاکرات بعدی به وجود می آورد و افزون بر این، از آنجا که این اشاره در اصل از خواسته های تشکیلات خودگردان است، پشتوانه ای برای تقویت ایستار بین المللیِ این حکومت در برابر سیاست های ستیزه-جویانۀ اسراییل- از جمله شهرک سازی و یا ویران سازی خانه های فلسطینی در کرانۀ باختری- به شمار می رود. اگرچه اوباما تحت تأثیر واکنش شدید اسراییل و لابی صهیونیستی آمریکا، چند روز پس از این موضع، در سخنرانی آیپک، موضعی کاملاً جانبدارانه از اسراییل اتخاذ کرد؛ با این حال در همان سخنرانی نیز باز هم به مرزهای ١٩٦٧ -البته با تعدیل ها- اشاره کرد؛ امری که نشان داد این مسئله وارد نگرش نوین واشنگتن به مناقشۀ فلسطین شده است و این خود، گامی به جلو برای فلسطینی ها به شمار می رود.تحول دومی که در سیاستِ فلسطینیِ واشنگتن رخ داد به موضع دولت اوباما در قبال شهرک‌سازی‌های اسراییل در کرانۀ باختری و قدس مربوط می شود. برخلاف دو سال نخست ریاست-جمهوریِ اوباما، با آغاز تحولات مردمی جهان عرب که طبعاً در کاهش تمرکز واشنگتن بر مسئلۀ فلسطین اثرگذار بود، و نیز با نزدیک تر شدن موعد انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، تأکید واشنگتن بر توقف شهرک سازی ها به عنوان پیش شرطی برای از سرگیریِ مذاکرات، جای خود را به اصرار بر ازسرگیری مذاکراتِ بدون پیش شرط داد، اگرچه همچنان مقام های آمریکایی گاه به لزوم توقف شهرک‌سازی ها - البته نه به عنوان پیش شرط مذاکرات، اسراییلی- فلسطینی- اشاره می کنند.سومین مسئله، به ایستار آمریکا در قبال طرح سازمان مللیِ تشکیلات خودگردان مربوط می شود. آمریکا تلاش فراوانی برای منصرف کردن محمود عباس از طرح درخواست عضویت کامل فلسطین انجام داد. افزون بر این، در راستای جلب نظر موافق عباس، فشارهای خود بر اسراییل را نیز افزایش داد. برای نمونه، استیون سیمون، مشاور اوباما، در ماه ژوئن 2010 در دیدار با رهبران یهودی آمریکا، ضمن اشاره به تلاش آمریکا برای منصرف کردن عباس از رفتن به سازمان ملل، اعلام کرد همه این تلاش ها بستگی به پذیرش اصول اعلامیِ اوباما از سوی اسراییل و فلسطینی ها دارد.(5)نکتۀ دیگر آنکه ایالات متحده افزون بر فشار بر فلسطینی ها برای پیشگیری از طرح ابتکار دولت مستقل در سازمان ملل، تهدیدها و فشارهای مالی خویش را نیز بر فلسطینی ها افزایش دادند. این فشارها به ویژه از سوی کنگرۀ آمریکا پیگیری شد و گاه به حدی تحریک آمیز بود که برای پیشگیری از واکنش کشورهای عربی و یا تأثیر بر جایگاه آمریکا در خاورمیانه با مداخلۀ وزارت خارجۀ آمریکا نیز مواجه می شد. برای نمونه، خانم کلینتون در مورد اصرار نمایندگان حزب دموکرات بر لزوم مشروط کردن کمک ٢٠٠ میلیونی به تشکیلات خودگردان به شناساییِ رسمیِ یهودیت اسراییل،(6) در ماه اکتبر ٢٠١١ خواستار ادامۀ کمک به تشکیلات خودگردان شد و گفت: مسلماً فروپاشی تشکیلات خودگردان و بر سر کار آمدن گروهی تندرو مانند حماس به جای آن، باب میل ما نخواهد بود.

ج)‌ اتحادیۀ اروپا؛ تلاش برای اثرگذاری
اتحادیۀ اروپا در سال ١٣٩٠ نسبت به آمریکا، مواضع نسبتاً میانه روتری در قبال مسئلۀ فلسطین و تحولات عمدۀ آن در این سال داشته است. یکی از مسائل مهم در این زمینه، ایستار این اتحادیه در قبال طرح سازمان مللیِ تشکیلات خودگردان است. این اتحادیه، دو طرح نسبتاً مشابه به عنوان جایگزینِ معقول تر طرح فلسطینی مطرح کرد. طرح نخست که فرانسه آنرا مطرح و در ماه اوت به رسانه ها درز کرد، خواستار اعطای وضعیتی ویژه به تشکیلات خودگردان بود به نحوی که فلسطینی ها بتوانند عضو دادگاه بین المللی لاهه شده و توان اقامۀ دعوی علیه اسراییل را داشته باشند (که یکی از اهداف تشکیلات خودگردان از طرح عضویت در سازمان ملل بود) و رژیم صهیونیستی نیز با تعدیل هایی در مرزهای ١٩٦٧ برای تأسیس دولت مستقل موافقت کند. در مقابل، عبارت تبادل سرزمین ها و نیز یهودیت دولت اسراییل در این طرح درج می شدند. این طرح را اتحادیۀ اروپا مطرح کرد اما به دلیل دو بند اخیر، مورد پذیرش تشکیلات خودگردان قرار نگرفت.طرح دوم را کاترین اشتون مطرح کرد. وی پیشنهاد داد دولت فلسطین، وضعیتی مشابه واتیکان داشته باشد. بنابراین طرح، دولت فلسطینی عضو ناظر سازمان ملل می شد. در واقع هر دو طرح اتحادیۀ اروپا که تفاوت چندانی از نظر ماهوی ندارند، از نگرانی اتحادیۀ اروپا از بالا گرفتن تنش اسراییلی-فلسطینی پس از طرح ابتکار فلسطینی در سازمان ملل در سپتامبر ناشی می شد. این مسئله از تأکید اتحادیۀ اروپا بر لزوم از سرگیری مذاکرات دوجانبه پیش از سپتامبر ٢٠١١ کاملاً آشکار است.از جمله دیگر مواضع اتحادیۀ اروپا، تاکید بر لزوم توقف شهرک سازی های اسراییلی در سرزمین های اشغالی است که همواره مورد استقبال تشکیلات خودگردان قرار می گرفت. برای نمونه؛ اتحادیه اروپا در ژانویۀ ٢٠١٢ در بیانیه ای از شهرک سازی اسراییل در سرزمین های اشغالی به عنوان مسئله ای نگران-کننده یاد کرده و آن را بر خلاف راه حل دو دولت دانسته بود. بنابراین، برخلاف ایستار آمریکا که با توجه به تحولات داخلی (انتخابات) و نیز ملاحظات منطقه ای، ایستاری نسبتاً بی ثبات دارد، نگرش و سیاست اعلامی اتحادیۀ اروپا از ثباتی نسبی برخوردار است.تحول مهم دیگر در ارتباط با اتحادیۀ اروپا، برقراری منطقۀ آزاد تجاری میان این اتحادیه و سرزمین های فلسطینی است. اندکی پس از درخواست عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل، پارلمان اروپا با تصویب توافقنامه ای تجاری، مقرر کرد که ساکنان نوار غزه و کرانۀ باختری می توانند آزادانه محصولات کشاورزی و دریایی خود را به اروپا صادر کنند. در مقابل، بازارهای فلسطینی نیز به روی کالاهای اروپایی باز خواهند بود. این توافق اگرچه بنا بر اعلام اتحادیۀ اروپا فرصتی برای رشد اقتصاد فلسطینی فراهم می آورد اما روشن است که چنین توافقی، قدرت رشد صنعتیِ اقتصاد فلسطین را، که طبعاً در حال حاضر به هیچ وجه توان رقابت با محصولات صنعتی اروپایی را ندارد، سلب می کند. همچنانکه یاد شد درهای اتحادیه به روی محصولات «کشاورزی و دریایی» فلسطین باز است. اگرچه این دو بخش در اقتصاد کوچک فلسطین بسیار حائز اهمیت هستند اما طبعاً دولت مستقل فلسطینی در آینده، نیازمند توسعۀ اقتصادی به مراتب بیشتری در جهت صنعتی شدن است.
 
 د) کمیتۀ چهارجانبه؛ تداوم ضعف
کمیتۀ چهارجانبه نیز در سال ١٣٩٠ عموماً هماهنگ با تحرکات اتحادیۀ اروپا و سازمان ملل در مورد مسئلۀ فلسطین عمل کرده است با این تفاوت که به دلیل وجود روسیه در این کمیته، تصمیمات و موضع گیری های آن نسبتاً محافظه کارانه تر از مواضع اتحادیۀ اروپا بوده است. در طول سال ١٣٩٠ تحول چشمگیری در مواضع این کمیته وجود نداشت و عمدتاً بر لزوم ازسرگیریِ مذاکرات دوجانبه تأکید می‌کرد. برای نمونه، کمیتۀ چهارجانبه در اکتبر ٢٠١١، به تشکیلات خودگردان و اسراییل پیشنهاد کرد تحت نظارت این کمیته، تماس های غیرمستقیم خود را برای از سرگیری جدی مذاکرات و رسیدن به توافق از سر بگیرند.
در واقع، کمیتۀ چارجانبه که پیش از طرح عضویت فلسطین در سازمان ملل در راستای کنترل اوضاع، خواستار از سرگیری مذاکرات دوجانبه تحت نظارت خود بود، پس از سپتامبر نیز برای احیای نقش کمیته از یک سو و نزدیک کردن مواضع دو طرف -که در این دوره کاملاً در مقابل یکدیگر قرار گرفتند- تلاش‌ های خود را از سر گرفت. در همین راستا محمود عباس -که طبعاً از قرار گرفتن در برابر خواسته‌های کمیتۀ چهارجانبه به عنوان مرجعیتی بین المللی اجتناب می ورزد- در نوامبر ٢٠١١ در دیدار با نمایندۀ روسیه در کمیتۀ یاد شده، اعلام کرد هم ابتکار تشکیلات خودگردان در سازمان ملل و هم گفتگو با کمیتۀ چهارجانبه،باهدف دستیابی براه حل دو دولت بوده و هدف دیگری را دنبال نمی کند.(7)

هـ) سازمان های بین المللی؛ تحولاتی مهم
در عرصۀ سازمان های بین المللی چند تحول مهم در سال ١٣٩٠ در ارتباط با مسئلۀ فلسطین رخ داد که شایان توجه است. مهمترین بحث در این زمینه، مربوط به طرح عضویت فلسطین در سازمان ملل است که پیشتر بررسی شد. بحث دوم، مربوط به عضویت فلسطین در سازمان یونسکو است. فلسطینی ها پس از درخواست عضویت در سازمان ملل تلاش کردند تا در سایر سازمان های عضو این سازمان به عنوان «دولت فلسطین» درخواست عضویت کنند. اولین نهادی که با درخواست فلسطینی ها موافقت کرد یونسکو بود و فلسطینی ها با برپایی جشنی با حضور محمود عباس، پرچم فلسطین را در کنار پرچم سایر کشورها روبروی این سازمان برافراشتند.(8)
نکتۀ مهم در این باره، واکنش منفی غرب و در رأس آن آمریکا است. این واکنش و اعلام توقف تأمین بودجۀ یونسکو از سوی آمریکا – که 22 درصد از بودجۀ این سازمان را شامل می شود(9) -در واقع، یکی از دلایل اصلی ناکامی تلاش فلسطینی ها در پیوستن به سایر نهادهای تابع سازمان ملل متحد بوده است. با این حال، ورود به یونسکو، پیروزی بزرگی در عرصۀ دیپلماسی سازمانیِ تشکیلات خودگردان به شمار می رود که از یک سو نشان داد فلسطینی ها پیروز هرگونه رأی گیری اکثریتی در مجمع عمومی سازمان ملل خواهند بود و از سوی دیگر، همراهی جامعۀ جهانی با خواستۀ استقلال فلسطین را به مخالفان آن، و در رأس آنها دولت تندرویِ نتانیاهو نشان داد.
مسئلۀ دیگر در ارتباط با سازمان های بین المللی که در سال ١٣٩٠ از اهمیت خاصی برخوردار بود، گزارش «سازمان دیده بان حقوق بشر» است.(10) این گزارش که در ژانویۀ ٢٠١٢ منتشر شد بر اشکال-تراشی اسراییل در زمینۀ بازسازی اقتصادی غزه تأکید می کند. در مهمترین بندهای این گزارش بر لزوم لغو محدودیت های اعمال شده از سوی اسراییل در زمینۀ اقامت فلسطینی ها، لغو سیاست های جداکنندۀ خانواده های فلسطینی و نیز تسهیل رفت و آمد فلسطینی ها تأکید شده است. در این گزارش، افزون بر حقایق یاد شده، به ویران سازی ٤٦٧ باب خانه در کرانۀ باختری و شرق قدس، تداوم شهرک سازی در سرزمین های کرانۀ باختری و اعمال محدودیت های اقامتی علیه فلسطینی ها در این مناطق به تفصیل پرداخته شده است.
اهمیت این گزارش، که با اعتراض های شدید اسراییل مواجه شد، در بی طرفی نهاد صادرکنندۀ آن و در نتیجه پذیرشِ آسان تر آن از سوی مخاطبان غربی و کشورهای مختلف جهان است. افزون بر آن، این گزارش به بهترین نحو توجیه گر عجلۀ فلسطینی ها در رفتن به سازمان ملل و مطالبۀ استقلال است. زیرا نشان می دهد که اسراییل با اتخاذ سیاست به نعل و میخ زدن، درصدد مصادرۀ سرزمین های بیشتری در کرانۀ باختری و قدس شرقی است.
مسئلۀ دیگری که در بحث سازمان های بین المللی شایان ذکر است مواضع بان کی مون می باشد. سخنان و عملکرد وی به عنوان دبیرکل سازمان ملل، از وزن و جایگاه خاصی در مناقشۀ اسراییلی- فلسطینی برخوردار است. مهمترین فراز در مواضع بان کی مون در سال 1390، دیدار از مقر آنروا در غزه در 2 فوریه 2012 بود.(11) اگرچه وی، حملات موشکی گردان های قسام به شهرک های اسراییلی را محکوم کرد اما در مقابل، خواستار کاهش محاصرۀ غزه برای بازسازی آن شد. در واقع، صرف دیدار وی از غزه بعد از حدود پنج سال محاصره، فشارهایی متوجه اسراییل می کند چرا که جهان و در رأس آن، دبیرکل سازمان ملل در حال مشاهدۀ ویرانی های غزه و مانع تراشی اسراییل در بازسازی آن است.
بان کی مون پیشتر نیز در ماه اکتبر پس از اعلام طرح های شهرک سازی های جدید در قدس شرقی از این مسئله به شدت ابراز نگرانی کرده بود. در واقع اگرچه دبیرکل سازمان ملل از استقلال چندانی در اتخاذ تصمیمات برخوردار نیست و اغلب به صورت تابع قدرت های جهانی جلوه می کند اما اتخاذ مواضع این چنینی از سوی وی، از بار حقوقی قابل توجهی برخوردار است و طبعاً در جهت منافع فلسطینی و افزایش فشارها بر تندروی های اسراییل و دخل و تصرف آن در سرزمین های اشغالی است.

جمع بندی
به طور کلی، تحولات فلسطین در عرصۀ بین المللی در سال 1390 بیش از هر چیز متأثر از تحول نگرش و سیاست تشکیلات خودگردان در تعامل با اسراییل است. تشکیلات خودگردان که تاکنون، رسیدن به دولت مستقل را صرفاً از مجرای مذاکرات مستقیم یا غیر مستقیم دنبال می کرد و در این راه تا حدود زیادی بر نقش ایالات متحده و فشار آن بر اسراییل برای پیشبرد این هدف تکیه داشت، تحت تأثیر رادیکال تر شدنِ اسراییل در سطوح رسمی و غیررسمی، تحولات خاورمیانۀ عربی و نیز بی تفاوتیِ واشنگتن به مسئلۀ فلسطین به دلیل تحولات خاورمیانه و نیز نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری در این کشور، از چارچوب مذکور خارج شد و از یک سو، دیپلماسی فعالی را برای به رسمیت شناخته شدن دولت فلسطینی در سطح جهانی آغاز کرد و از سوی دیگر، طرح دولت مستقل را در سازمان ملل پیگیری کرد. این تحولات که منجر به ورود مسئلۀ فلسطین به مسیرهای نوینی در سطح بین  المللی شد، محور تحولات این مسئله در سال 1390 قرار گرفت.

پی‌نوشت‌ها
 - Adam Martin (2011) “Palestinians Elated as Abbas Submits U.N. Statehood Request,” The Atlantic Wire, September 23. (http://www.theatlanticwire.com/global/2011/09/palestinians-elated-abbas-submits-un-statehood-request/42881/)
2- Arshad Mohammed (2011) “U.S. vows to veto Palestinian statehood bid at U.N.” Reuters, September 8. (http://www.reuters.com/article/2011/09/08/us-palestinians-israel-mitchell-idUSTRE78771O20110908)
3- “UN General Assembly is expected to recognize independent Palestinian state by huge majority,” Look Up, March 8, 2012. (http://lookup.upway.com/?p=492)
4- “Obama's mention of Israel's 1967 borders alters Mideast diplomacy,” Associated Press, May 19, 2011. (http://www.cleveland.com/world/index.ssf/2011/05/obamas_mention_of_israels_1967.html)
5- بولتن شمارۀ 3 اسراییل- صهیونیسم، موسسه تحقیقات و پژوهش های سیاسی-علمی ندا، خرداد 1390، ص 9-8.
6- “US freezes $200m in aid to Palestinians,” News24, October 1, 2011. (http://www.news24.com/World/News/US-freezes-200m-in-aid-to-Palestinians-20111001)
7- بولتن شمارۀ 14 فلسطین-رژیم صهیونیستی، موسسه تحقیقات و پژوهش های سیاسی- علمی ندا، آبان 1390، ص 6.
8- هالة عبدالرحمن (2012) «"الیونسکو" یرفع علم فلسطین متحدیًا واشنطن وتل أبیب» موقع مقروء، 8  مارس .
9-  Josh Levs (2011) “U.S. cuts UNESCO funding after Palestinian membership vote” CNN, October 31.
10- “Israel and the Occupied Territories,” 2012, Human Rights Watch, (www.hrw.org/middle-eastn-africa/israel-and-occupied-territories)
11- “UN Secretary-General Ban Ki-moon visits UNRWA in Gaza,” UNRWA, (http://www.unrwa.org/etemplate.php?id=1236)

نویسنده:حسن احمدیان

منبع:موسسه تحقیقات وپژوهش های سیاسی وعلمی ندا

تمام:حُر14