فروش زمین؛واقعیت یاشایعه(4)جنگ جهانی اول ووعده بالفور

با شروع جنگ جهانی اول در سال 1914 جمعیت یهودیان در فلسطین حدود 80 هزار نفر بود اما حمایت یهودیان از انگلستان و متفقین علیه دولت عثمانی باعث شد که عثمانی ها در طول جنگ (1914 تا 1918) عرصه را بر یهودیان تنگ کنند و جلوی فعالیت آنها در فلسطین را بگیرند . بنابر این جمعیت یهودیان در پایان جنگ به 55 هزار نفر کاهش یافت . بریتانیا با در پیش گرفتن سه نوع سیاست متناقض و متضاد درصدد تضمین نفوذ خود در بلاد شام و عراق برآمد و به خاطر تحقق اهداف خود و پیروزی در جنگ توجه زیادی به این تناقضات نمی کرد .

سیاست اول : مذاکره با شریف حسین بن علی امیر حجاز (نامه های حسین ، مکماهون ژوئن 1915 ، مارس 1916) جهت ترغیب او به تلاش برای قیام کشورهای عربی علیه عثمانی ها در مقابل استقبال بیش تر مناطق جزیره العرب و سرزمین شام و عراق و حکمرانی شریف حسین بر این مناطق

سیاست دوم : مذاکره با فرانسه در مورد آینده عراق و سرزمین شام (روسیه هم بعدا به این مذاکرات پیوست)
در جریان این مذاکرات معاهده سایس پیکو در مه 1916  به امضای طرف های مذاکره کننده رسید و بر اساس آن بیشتر عراق و شرق اردن و منطقه حیفا در فلسطین به انگلیس و در مقابل هم لبنان و سوریه به استعمار فرانسه واگذار شد . با توجه به نظر کلیه طرف ها ، توافق شد که سرزمین فلسطین تحت نظارت بین المللی اداره شود .

سیاست سوم : گفت  و گو با سازمان جهانی صهیونیسم درباره آینده فلسطین .
نیاز مبرم بریتانیا به استفاده از نفوذ گسترده یهودیان در امریکا برای واداشتن این کشور به حمایت از متفقین در جنگ ، انگلیسی ها را به مذاکره با جنبش صهیونیسم مجبور ساخت . (این امر در مارس 1917 اتفاق افتاد و امریکا از متفقین حمایت کرد.)
علاوه بر آن یهودیان و صهیونیست ها از طریق هربرت ساموئل یهودی وزیر کشور ، لوید جرج نخست وزیر صهیونیست زده و بالفور وزیر امور خارجه وقت انگلیس نفوذ زیادی در حکومت بریتانیا داشتند . نتیجه این نفوذ صدور وعده بالفور در 2 نوامبر 1917 بود . بر اساس این وعده بریتانیا متعهد شد که وطنی ملی برای یهودیان در فلسطین ایجاد کند . این بیانیه و وعده به یهودیان از عجیب ترین و شگفت انگیز ترین وعده های تاریخ بشر است . این بیانیه کاملا با معاهدات و پیمان نامه های بین المللی تعارض داشت و صادرکنندگان آن صاحبان اصلی یک سرزمین را قربانی منافع پلید خود کردند .بریتانیا متعهد شد سرزمینی را که مالک آن نیست ، به مردمی که استحقاق آن را ندارند ببخشد . این اتفاق زمانی افتاد که بریتانیا مدعی دفاع از ارزش ها و اصول انسانی بود .

متن بیانیه بالفور :
2نوامبر 1917م.

عزیزم رولد روچلد
بسیار مایه خوشحالی است که به نیابت از حکومت اعلی حضرت مطلب زیر را که تامین کننده آرزوهای یهودیان و صهیونیست هاست و به وزارت امور خارجه پیشنهاد و با ان موافقت شده است به اطلاع جنابعالی برسانم :
"حکومت اعلی حضرت به موضوع تاسیس وطنی ملی برای برای ملت یهود در فلسطین به دیده موافق می نگرد و نهایت سعی خود را برای تحقق این هدف به کار می گیرد ، مشروط بر این که هیچ گونه اقدامی  که ناقض حقوق مدنی و دینی پیروان دیگر ادیان غیر یهودی در فلسطین و حقوق و وضعیت سیاسی یهودیان در کشورهای دیگر باشد .، صورت نگیرد.
بسیار خرسندم اگر اتحادیه هیات های صهیونیستی را در جریان این مطلب قرار دهید .

ارادتمند شما
بالفور

مقاومت فلسطینی در برابر پروژه صهیونیسم در عهد امپراتوری عثمانی

مقاومت علیه فعالیت های شهرک سازی یهودیان در فلسطین از همان زمان آغاز اجرای طرح صهیونیسم در فلسطین شروع شد و از اولین مراحل اجرای این طرح در زمان امپراتوری عثمانی ، درگیری هایی میان کشاورزان فلسطینی و شهرک نشینان یهودی در سال 1886 روی داد . وقتی رشاد پاشا به عنوان حاکم قدس انتخاب شد و نسبت به صهیونیستها ابراز ارادت و محبت کرد ، تعدادی از شخصیتهای معروف قدس در مه 1890 نامه های اعتراض آمیزی علیه او نوشتند و در 24 ژوئن 1891.م نیز نامه اعتراضی در این خصوص برای صدر اعظم (نخست وزیر) دولت عثمانی ارسال کردند و در آن خواستار ممانعت از مهاجرت یهودیان روسی به فلسطین و تحریم تملک اراضی توسط آن ها شدند . علمای فلسطین و نمایندگان آن ها در حکومت عثمانی و روزنامه های فلسطین خطر اسکان یهودیان در فلسطین را گوشزد کردند و خواستار اتخاذ تدابیر لازم برای مقابله با این مساله شدند . شیخ محمد طاهر الحسینی  مفتی قدس در سال 1897 در راس کمیته ای محلی و با اختیاراتی که حکومت عثمانی به وی داده بود ، روند انتقال مالکیت اراضی در استان قدس را به دقت مورد بررسی و تحت نظر قرار داد و از فروش زمین های زیادی به یهودیان جلوگیری کرد . شیخ سلیمان تاجی فاروقی بنیانگذار حزب ملی عثمانی در سال 1911 و افراد مشهوری نیز چون یوسف خالدی ، روحی خالدی ، سعید الحسینی و نجیب نصار هر کدام جداگانه نسبت به خطر صهیونیسم هشدار داده بودند .

زمین هایی که یهودیان در عهد عثمانی تملک کردند

همزمانی با شکل گیری مساله و مشکل یهودیان در اروپا و تشدید دشمنی با آنها به خصوص در روسیه و اروپای شرقی و تدوین راهبرد صهیونیسم ، شمار مهاجران یهود به فلسطین و اسکان آن ها در این سرزمین به خصوص در دو دهه اخیر قرن نوزدهم روند فزونی یافت . یهودیان در این زمان احداث شهرک های کشاوزی مانند شهرک بتاح تکفا (که در سال 1878 ساخته شد و مجددا در سال 1882 بازسازی شد ) و ریشون لیستون و زخرون یعقوب در سال 1882 را آغاز کردند . سپس شهرک های دیگری با حمایت مالی روچیلد میلیونر مشهور یهودی احداث و صندوق ملی یهودیان "کرین کایمیت" هم توسط سازمان جهانی صهیونیسم تاسیس شد . همزمان با پایان دوران دولت عثمانی در فلسطین در سالهای 1917 و 1918 یهودیان 420 هزار دونم یعنی 42 هکتار زمین معادل 1/56 درصد مساحت فلسطین را در اختیار داشتند . یهودیان این مقدار زمین را هم که دولتی بود ، به بهانه های مختلفی از جمله اصلاح آن ها و تاسیس آموزشگاه های کشاورزی به دست آوردند و احیانا هم آن ها را خریداری می کردند و با سوء استفاده از فساد دستگاه اداری دولت عثمانی در آن زمان از پرداخت رشوه برای رسیدن به مقاصد شوم خود بهره جستند .

ادامه دارد /