تاثیر انتفاضه بر رژیم صهیونیستی (16) سایه ترس و وحشت
یهودی اسرائیلی ، طنزهای رایج امروز در اسرائیل را نیز می شنود که صهیونیستی به دوست خود می گفت : من با اتوبوس به منزل تو خواهم آمد و آرزو می کنم که در این کار موفق شوم (جرزالیم پست1/1/2002م) چگونگی استفاده از اتوبوس ، می تواند مقیاس مخاطره آمیز بودن سایر فعالیت های اجتماعی باشد .
با تبدیل شهرک های صهیونیستی به صحنه های رعب و وحشت ، یهودا جولان با تمسخر نوشت :
ساکنان شهرک جیلو ، سرگرمی تازه یافته اند : تماشای شلیک آتش ... هر شب ، اهالی ، خود را برای دیدن رایگان نمایش ویژه محله خویش آماده می سازند .(معاریو، 17/11/2000م) .
این یهودی اسرائیلی در روزنامه هاآرتض (2 دسامبر2001) چنین می نویسد :
هفته گذشته یک زن اسرائیلی ، به قتل رسید . همسر این زن ، پیشتر در یک عملیات رزمی ، در کنار منزلش در یکی از شهرک ها به شدت زخمی شده بود . هم اینک چهار فرزند این زن با از دست دادن مادر خود یتیم شده اند .
اوضاع عمومی تجمعات صهیونیستی در سرزمین های اشغالی به شدت تاریک و رعب انگیز است . در مقاله ای که در روزنامه یدیعوت آحارنوت (11/3/2002) منتشر شد ، از سکوتی که شهر را در بر گرفته است سخن می گوید و اظهار می دارد :
(اتومبیل های زیادی به چشم نمی خورد ، اندک مردمی هم که پیاده می روند ، با یکدیگر آهسته صحبت می گویند و سراسر شهر همچون وادی ارواح است
نویسنده مزبور ، صحبت های اهالی شهر را چنین نقل می کند :
چهار ماه است که جز برای رفتن به سر کار ، از منزل خارج نشده ام ، نه به مجتع تجاری و نه به کافه ... از شدت ترس زهره ترک می شوم . من هرگز شب ها به تنهایی مسافرت نمی کنم ، زیرا آنها بارها در خیابان اقدام به تیرانداز کرده اند . من هیچ گاه به پسرم اجازه نمی دهم از حدود محله خارج شود . چه می دانید وقتی که متوجه می شوم پسرم با سواری شخصی در راه آمدن به منزل است ، چه حال و روزگاری پیدا می کنم ؟ من دست کم هفته ای دو شب به دیدار دوستانم می رفتم ، تا این که آنان همسایه مرا که در حال رفتن به جایی بود ، در برابر دیدگان من به گلوله بستند .
نویسنده مقاله ، سپس می افزاید :
در این کشور پناهگاهی نیست ، اعصاب تحت فشار است و برخی هم در حال منفجر شدن هستند . در این اوضاع ، منفی گرایی شگفتی بر مردم حاکم است . مردم به خون هایی که در روز می ریزد ، به عنوان قضا و قدر حتمی می نگرند ، درست مانند نگاهی که تیره بختان بنگلادشی به طغیان آب دارند . این مردم پس از اتمام کار روزانه ، سوار اتومبیل های خود می شوند و گوش به برنامه های رادیویی می سپارند که اطلاعیه مجالس ترحیم را پخش می کند . منزل که می رسند ، در خانه را از داخل قفل می کنند و فرزندانشان را در کنار خویش می گیرند .
اما تصوری که سیما کرمون در روزنامه یدیعوت آحارنوت (2/4/2004م) ترسیم کرده است ، چندان تفاوتی با مقاله یغئال موسکو ندارد ، جز این که دور نمایی تیره تر را ترسیم می کند ، او می نویسد :
در این روزها برای هموطن عادی ما روزهای دشواری است ، روزهای دیوانه کننده ای است ، هیچ زمان مثل امروز ، خانه ها همچون دژهای نظامی ، تدابیر امنیتی نداشته است . منازل تبدیل به سنگر شده و همچون اتاق عملیاتی است ، با تلفن و تلویزیون و اطمینان از این که همه هنوز زنده اند . بوی خوش بهار از پنجره به مشام می رسد ، بوی بهار نارنج ، گل یاسمن ، اما دریغا که دست ها خالی و پاها سنگین است و توان حرکت و خروج از منزل را ندارد .
روزهای دیوانه کننده ای است . هر بامداد با آلام و رنج های جدیدش فرا می رسد . پیش از چرخاندن پیچ رادیو و شنیدن خبرهای روز قبل لحظاتی پر از بیم و اضطراب را می گذرانیم . همیشه روز جدید را با این ترس و نگرانی آغاز می کنیم که مبادا نتوانیم یک بار دیگر دور هم جمع شویم .
کارهایمان عادی و ساده بوده و همان کارهای روزانه است . اما باید پیش از انجام دادن آن ، دو ، سه و یا چهار بار در اطراف آن فکر کنیم . آیا با سگمان از منزل خارج شویم ؟ آیا به خواربار فروشی برویم ؟ آیا با اتوبوس به محل کار حاضر شویم ؟ به خرید روزانه بپردازیم ؟ به کافه برویم ؟ بچه ها را به مدرسه بفرستیم ؟ باید انجام دادن هر کاری ، با دقت بررسی شود . با آن که هر یک از پرسش ها ساده است ، اما خود ، مسئله پیچیده ای است . آیا امروز حتما باید شیر تهیه کنیم ؟ آیا نمی توان یک روز دیگر صبر کرد ؟ با آن همه چیز که در منزل فراهم است ، برای چه به کافه برویم ؟ خرید روزانه را می توان به عقب انداخت . بچه ها می توانند با اتوبوس بروند . هنوز برای جشن عروسی ، وقت باقی است ، لذا برای خرید لباس ، حتما نباید امروز اقدام کنیم . لازم نیست که این فیلم را در سینما تماشا کنیم . حالا کی حوصله رفتن به تئاتر را دارد ؟
به فرزندان خود که نگاه می کنم ، دل هامان از جا کنده می شود . در تعطیلات "پسح" گذشته ، دوست داشتند با هم از منزل خارج شویم و به جایی برویم ، اما اکنون ، همه آنچه می خواهند آن است که در منزل بمانند و ما به آنها چشم بدوزیم .
ادامه دارد...
• برگرفته از کتاب تاثیر انتفاضه بر رژیم صهیونیستی نوشته عبدالوهاب المسیری
صفحات اجتماعی
اینستاگرام تلگرام توییتر آر اس اس