سیر دستیابی اسراییل به سلاح های کشتار جمعی*

سلاح های کشتار جمعی در اصطلاح به انواع سلاح های هسته ای ، هیدروژنی ، نوترونی ، شیمیایی و گازهای سمی و کشنده ، گازهای فلج کننده ، سلاح های بیولوژیک و میکروبی اعم از سلاح های انتشار دهنده باکتری و ویروس و تجهیزات حمل و شلیک آن اطلاق می شود. 
رژیم صهیونیستی انواع سلاح های کشتار جمعی و تاکتیک های شلیک و استفاده از آن را در اختیار دارد و قادر است انواع بمب ها و  کلاهک های اتمی  ، هیدروژنی و نوترونی را ساخته و از طریق موشک ، هواپیماهای جنگی ، سیستم های فرماندهی و کنترل ، سیستم های ارتباطی و پارازیته آن را مورد استفاده قرار دهد.
رژیم صهیونیستی از زمان پیدایش به ویژه در زمان ریاست جمهوری "حییم وایزمن" که خود یک شیمیدان بود ، تلاش کرد به  سلاح اتمی دست یابد.
در همان زمان "دیوید بن گوریون" گفت : در دوره کنونی علم و دانش راه دستیابی به قدرت نظامی است و جوانان ما که به جای علم و فن آوری ، حقوق می خوانند سرمایه بشری و گرانبهای کشور هستند.
روند تکامل و توسعه  اتمی رژیم اشغالگر قدس را می توان به این مراحل تقسیم کرد :
 
1 – مرحله اول ( 1948 تا 1963 میلادی) :
در این مرحله رژیم اسراییل تلاش گسترده ای را برای دستیابی به سوخت اتمی و سایر ملزومات آن ، تربیت کادرهای علمی و عملی مورد نیاز ، امضای توافقنامه با کشورهای دارای تجربه در این زمینه و همکاری با آنها به ویژه فرانسه و ایالات متحده آمریکا آغاز کرد.
همزمان وزارت جنگ این رژیم نیز آمار برداری دقیق و مفصلی از معادن صحرای نقب انجام داد و تل آویو ضمن تدوین و ترسیم خطوط کلی برنامه اتمی خود برخی دانشمندان جوان را برای کسب دانش در این زمینه به خارج اعزام کرد.  
 
2 - مرحله دوم ( 1963 تا 1966 میلادی) :
در این دوره رژیم صهیونیستی با همکاری  کشورهای دوست خود از جمله آفریقای جنوبی به سوی تولید سلاح اتمی گام برداشت.
 
3 -  مرحله سوم (1966 تا 1986 میلادی) : 
مرحله تصمیم گیری سیاسی در زمینه تولید سلاح های اتمی به ویژه پس از جنگ ژوئن سال 1967 میلادی. به رغم آنکه رژیم اسراییل در این جنگ پیروز شد اما مقامات سیاسی و فرماندهان نظامی بنا به دلایل مختلف از جمله اقدام مارشال دوگل رییس جمهوری وقت فرانسه در زمینه قطع رابطه نظامی با اسراییل به شدت احساس ناامنی کردند.
 
4 – مرحله چهارم (1986 میلادی تا کنون)
دوره "موردخای فعنونو" کارشناس اتمی اسراییل که با سخنان خود در زمینه فن آوری کوچک سازی بمب  اتمی و شرکت در آزمایش های اتمی هند جهانیان را متوجه قدرت اتمی این رژیم ساخت.
موسسات و مراکزی که رژیم اشغالگر قدس در این زمینه تشکیل داد عبارتند از : 
 
1 –  هیات توسعه ابزارهای جنگی :
این کمیته که وابسته به وزارت جنگ رژیم صهیونیستی است در پانزدهم اوت سال 1948 میلادی تشکیل شد و اقدام به آماربرداری دقیق و کامل از تمام زمین هایی کرد که احتمال می رفت مواد خام مورد نیاز برای فعالیت های اتمی در آن باشد.
در سال 1968 میلادی "موشه دایان" وزیر جنگ وقت ساختار این وزارتخانه را منطبق با مراکز پژوهشی سایر ارتش های دنیا تغییر داد.
 
2 – موسسه انرژی اتمی اسراییل
این نهاد به عنوان یک موسسه وابسته به وزارت جنگ در سیزدهم ژوئن سال 1950 میلادی تشکیل شد و در سال 1966 در پی تجدید نظر در ساختارهای آن به تابعیت نخست وزیری در آمد. 
این مرکز شامل چندین کمیته فرعی از جمله کمیته پژوهش های اتمی ، کمیته توسعه نیروی انسانی و کمیته انرژی برق و آب می باشد.
برنامه ریزی بلند مدت ، ارائه پیشنهاد به دولت در زمینه مسائل اتمی ، نهادینه کردن تحقیقات و پژوهش های اتمی ، هماهنگی میان هیات های علمی و پژوهشی و اعزام هیات به خارج را می توان به عنوان اهداف و وظایف این مرکز برشمرد.
 
3 - جمعیت اشعه اسراییل :
این جمعیت در زمینه سلامت اتمی و پیشگیری از اثرات اشعه و سایر مسائل مرتبط با آن فعالیت می کند و در برخی سازمان های بین المللی از جمله سازمان پیشگیری از اشعه و سلامت اتمی عضویت دارد.
جمعیت یاد شده بر سیاست های کنترل تشعشات اتمی اشراف داشته و دارای 7 مرکز کنترل در شمال (الجلیل) ، 9 مرکز در مرکز (تل آویو) و 5 مرکز در جنوب (صحرای نقب) می باشد. 
 
4 – مرکز فنی اسراییل(تحنیون) :
در سال 1924 میلادی در دوران قیمومیت انگلیس بر فلسطین توسط یهودیان به عنوان یک مدرسه و مرکز علمی بنا شد که هدف از تاسیس آن تربیت تکنیسین در زمینه های فنی و حرفه ای بود. 
این موسسه در حال حاضر یکی از بزرگترین موسسات علمی اسراییل در زمینه علوم و فن آوری به شمار می رود 
و همچنین دارای بخش مهندسی اتمی است که عمده فعالیت آن تربیت تکنیسین و متخصص در رشته فیزیک اتمی است  
اما رژیم صهیونیستی به اینگونه اقدامات بسنده نکرد و به موازات آن با وعده اعزام متخصصان یهودی نقاط مختلف جهان در هیات های تخصصی خارجی از آنها خواست به فلسطین اشغالی مهاجرت کنند.
در سال 1949 میلادی رژیم صهیونیستی دو دانشمند فرانسوی الاصل به نام های "دی شالیت" و "کوتیلی" و همچنین "گولدرنگ" دانشمند آلمانی الاصل را برای کسب تخصص در زمیه تشعشعات و فعل و انفعالات اتمی و تحلیل نوترون به انگلیس  و"تاکی" از دیگر پژوهشگران یهودی را برای تحصیل در رشته تشعشعات اتمی به آلمان اعزام کرد.
"بیلاج" و "هاپرشامیم" برای گذراندن دوره های ویژه در زمینه اشعه که زیر نظر دکتر "رابرت اوپنهایمر" (یهودی آمریکایی ، ملقب به پدر بمب اتمی آمریکا) برگزار می شد ، به کارگاههای "لوییس آموس" واقع در ایالت نیومکزیکوی آمریکا اعزام شدند.
همزمان برخی دانشمندان یهودی غربی در راستای انتقال تجربیات و دانش و بازدید از دستاوردهای اسراییل در زمینه دانش اتمی راهی فلسطین اشغالی شدند.
"رابرت اوپنهایمر" دانشمند آمریکایی نیز در سال 1965 میلادی برای بررسی دانش اتمی رژیم اشغالگر قدس به سرزمین های اشغالی سفر کرد.
رژیم تل آویو در سکوت کامل به تولید تسلیحات و کلاهک های اتمی ، هیدروژنی و نوترونی پرداخت که در مخیله هیچ کس نمی گنجید.
کشورهای کمک کننده به رژیم صهیونیستی در زمینه دانش اتمی:   
1 –  فرانسه :
این کشور بزرگترین نقش را در دستیابی رژیم اسراییل  به سلاح اتمی ایفا کرد.
"دیوید بن گوریون" اولین نخست وزیر رژیم اشغالگر قدس از زمان روی کار آمدن تماس های زیادی با رهبران فرانسه در زمینه پژوهش های اتمی برقرار کرد اما  مهمترین رویداد در این زمینه دیدار هیات فرانسوی به ریاست "کریستین بینو" وزیر امور خارجه وقت و همراهی "بورجس مونوری" ، "ایفل توما" و ژنرال شال معاون رییس ستاد کل نیروهای هوایی فرانسه  با هیات اسراییلی به ریاست "گولدا مایر" وزیر امور خارجه و مشارکت "مومش کرمل" وزیر ارتباطات،"موشه دایان" رییس ستاد ارتش و "شیمون پرز" در روز 30 سپتامبر سال 1956 میلادی بود که در جریان آن فرانسه موافقت خود را با ارائه خدمات و ارسال تجهیزات در زمینه نیروگاهها  و رآکتورها به شرط آنکه قدرت بالاتر از 10 مگاوات باشد ، اعلام کرد.
در روز 12 سپتامبر سال 1957 میلادی توافقنامه ای سری میان تل آویو و پاریس برای ارسال رآکتورهای اتمی به قدرت 24 مگاوات جهت احداث نیروگاه در صحرای نقب با استفاده از اورانیوم طبیعی به عنوان سوخت و آب سنگین به عنوان سرد کننده منعقد شد.
در اوایل فوریه سال 1958 میلادی  تجهیزات وارد صحرای نقب شد  بدین ترتیب مرکز اتمی دیمونا  با همکاری فرانسه و اسراییل شکل گرفت.
همچنین فرانسه در سال 1961 میلادی  72 فروند جنگنده میراژ – 3 سی را که قادر به حمل سلاح اتمی بود به تل آویو فروخت تا اینکه این رژیم در سال 1966 میلادی موفق شد با همکاری  شرکت فرانسوی "داسو" موشک های اریحا را که قادر به حمل کلاهک های اتمی بود ، تولید کند.
2 -  ایالات متحده آمریکا
آمریکا در این زمین دو نقش  مثبت و انحرافی ایفا کرد بدین صورت که دانش اتمی خود را از طریق دانشمندان اتمی یا گروههای میهمان مراکز و آزمایشگاههای خود در اختیار رژیم صهیونیستی قرار داد.
در سال 1954 میلادی آمریکا رآکتورهای اتمی "ریشون لتزیون" را با قدرتی بالغ بر 8 مگاوات و مدتی بعد نیروگاه "روبین" با توان 250 کیلووات را برای تولید برق و شیرین سازی آب و  پس از آن نیروگاه "ناحال سودیک" را بنا نهاد.
اما از سوی دیگر برای وحشت کشورهای عربی و مجامع جهانی به پخش شایعاتی درباره دستیابی رژیم اسراییل به سلاح اتمی دست زد.
"دین راسک" وزیر امور خارجه اسبق آمریکا با ارسال نامه ای محرمانه به دکتر"محمود فوزی" همتای مصری خود نوشت : به رغم آنکه رآکتورهای اتمی دیمونا مقدار اندکی پلوتونیوم تولید می کند اما با کمال مسرت به اطلاع می رسانم که دانشمندان آمریکایی هیچ دلیلی مبنی بر قصد اسراییل برای ساخت سلاح اتمی نیافتند.
آمریکا در این زمینه سیاست یک بام و دو هوا را در منطقه و جهان در پیش گرفت و اینک خود تعیین می کند که چه طرفی در این زمینه خطرناک یا بی خطر است و یا چه کشوری باید سلاح اتمی در اختیار داشته باشد یا از آن محروم باشد.  
3 _  همکاری متقابل میان رژیم صهیونیستی و آفریقای جنوبی
برخی گزارش های سازمان جاسوسی جهان از جمله سازمان جاسوسی آمریکا (سیا) نشان می دهد همکاری میان رژیم صهیونیستی و آفریقای جنوبی در زمینه دانش اتمی که از اوایل دهه 70 قرن بیستم آغاز شده بود ادامه دارد و برخی دانشمندان  اسراییلی همچنان در نیروگاههای اتمی آفریقای جنوبی مشغول فعالیت هستند.
بنابراین گزارش ها ، رژیم اسراییل در روز 22 سپتامبر سال 1972 میلادی در هزار کیلومتری سواحل آفریقا در نزدیکی جزیره "ادوارد" که متعلق به آفریقای جنوبی است با همکاری این کشور دست به آزمایش اتمی زد که این امر توسط ماهواره آمریکایی "ویلا" و همچنین مرکز رصد انفجارهای آمریکا در "پورتوریکو" مشاهده شد.
در سال 1978 میلادی نیز "سعدون جمادی" نماینده عراق در سازمان ملل متحد با  محکوم کردن همکاری اتمی  رژیم صهیونیستی و آفریقای جنوبی گفت : صهیونیست ها در مقابل دریافت اورانیوم نژادپرستان را به فن آوری اتمی تجهیز کردند.
اما آفریقای جنوبی تنها طرف امداد رسان اتمی به اسراییل قلمداد نمی شود بلکه کانادا  ، آرژانتین ، گابون و هند نیز در این زمینه با رژیم صهیونیستی همکاری دارند و تل آویو نیز به ویژه برای مقابله با برنامه های اتمی پاکستان به دهلی نو کمک های فراوانی کرده است.
با توجه به این مطالب می توان سیاست راهبردی تل آویو در زمینه تسلیحات اتمی را همکاری مشترک با کشورهای دوست  و  برقراری موازنه اتمی با آنها و همزمان  نابود کردن توان اتمی کشورهایی برشمرد  که ممکن است این موازنه را بر هم زنند که حمله هوایی به رآکتورهای اتمی عراق در سال 1982 میلادی خود گواه این مدعاست.