سیر مشروعیت قانونی طرح صهیونیسم (سند)

جنبش صهیونیسم همواره خط روشمندی را برای اعطای مشروعیت قانونی و بین المللی به طرح فکری خود در جهت تاسیس یک وطن ملی برای یهودیان جهان را دنبال کرده است. این نکته از تلاشهای مستمر انان در جهت هماهنگی و سازگاری تحرکاتشان با هدف تاسیس وطن ملی کاملا مشخص است چه آنکه می کوشند با براه انداختن موسسه ها و ایجاد ارتباط با کشورهای بزرگ در جهت تامین حمایت سیاسی و نظامی و تضمین های بین المللی، قدرت دیگران را پله ترقی خود قرار دهند. این تلاش صهیونیسم از اولین روز پیدایش این جنبش و پیش از تبدیل شدن به یک جنبش سیاسی، حتی با کوچکترین بارقه های امید برای تاسیس دولتی یهودی ادامه داشت .
اقدامات جنبش صهیونیسم از اولین روزها در مسیر مشروعیت قانونی و بین المللی دادن به طرح صهیونیستی بر اساس گامهایی برنامه ریزی شده بود تا آرزوی یهودیان صهیونیست در تشکیل دادن دولتی برای خود و نه برای ملت یهود را عملی سازد :
1- توجه به تشکیل مستعمره هایی در فلسطـین از طریق کارهای زراعی و با استفاده از قانون خرید و بر اساس جمله " سرزمین بی مردم برای مردمانی بی سرزمین " تا بدین روش عملیات تملک رسمی زمینها نهایی شود. بر پایه همین نقشه از پیش تعیین شده بود که اولین قطعه زمین فلسطین توسط یهودی ها در سال 1855 خریداری شده و اولین محله یهودی به نام "مشکانوت شعنا که بعدها به نام یمین موسی شناخته شد " بیرون از دیوارهای شهر قدس تا 2 سال بعد از آن تاریخ ساخته شد .اولین مستعمره زراعی اسرائیلی نیز در سال 1870به منظور تامین آموزشهای کشاورزی مهاجران یهودی ساخته شد و اولین مستعمره بصورت منظم و برنامه ریزی شده در سال 1878 و با نام "بتاح تکفا" تاسیس شد . عملیات استیلا بر سرزمین فلسطین  پس از آن تاریخ با راههای مختلف از جمله اجاره طولانی مدت و با اشکال شبه قانونی دیگر ادامه یافت.
2- سازمان دهی یهودیان از طریق سازمانهای محلی، ملی و بین المللی، هماهنگ با قوانین جاری کشورهایی که یهودیان در آن ساکن بودند از جمله روسیه که اولین جنبشها از آن سرزمین آغاز شد. از جمله انجمن " دوستداران صهیون" که یک کمیته فرعی مهم در "ورشو" را برای پیگیری امور یهودیان جهان تاسیس کرد .
3- تقویت احساس هویت یهودی و حس ملی نزد یهودیان به منظور مقابله با آمیخته شدن یهودیان در جامعه های محل زندگی آنها و بازگشت به صهیون که شعار "بسوی فلسطین" را بر اساس یک مفهوم توراتی به نام " بازگشت ملت به سرزمین میعاد" که معلوم نیست تا چه حد صحت داشته باشد .
4- انجام اقدامات ضروری برای کسب موافقتها و تایید دولتهای کشورهای بزرگ برای تاسیس کشور ملی یهود .
پس از آنکه جنبش صهیونیسم در نیمه دوم قرن 19 به عنوان یک جنبش سیاسی عملا پدید آمد ، تلاش خود برای اتخاذ تصمیمات درباره تصاحب زمین فلسطینیان را اغاز کرد، چه آنکه اندیشه ریشه ای در جنبش صهیونیسم این بود «خلق یک وطن یهودی در فلسطین که قانون عمومی آنرا حمایت کند » زیرا این اندیشه صهیونیستی که بخاطر آن دهها نشست برگزار شد در تلاش بود که برای جنبه قانونی طرح خود در تعیین فلسطین به عنوان محل تاسیس وطن ملی یهود به شکل قانع کننده ای برنامه ریزی کند ولی صهیونیستها در آن زمان هیچگاه بر تعیین قاطعانه فلسطین به عنوان سرزمین موعود خود سخنی نمی گفتند و تنها بر تشکیل دولت یهودی که ممکن بود در هر کجای این عالم ساخته شود، تاکید داشتند ولی در نهان اصرار داشتند که کشور خود را حتما در فلسطین بنا کنند تا تایید دینی یهودیان جهان را با تبلیغ اینکه معبد قدیمی یهودیان که داوود و سلیمان نبی آنرا ساختند در این مکان است، به دنبال خود داشته باشند و از این اهرم نیز استفاده نمایند.
باید توجه داشت که کلمه "دولت" در زمان عثمانی ها از اندیشه صهیونیستها حذف شد و آنها به کلمه "وطن" یا "اقامتگاه" اکتفا کردند تا ترس و واهمه عثمانی ها و همپیمانان آنها را در برابر طمع های صهیونیستها برنینگیزند. از این رو سیاست راهبردی "دگرگونی حقایق" یا "لاپوشانی" در حقیقت اوضاع را به منظور یافتن عذر و بهانه های قانونی در جهت پوشش دادن این وطن ادعایی با مشروعیت قانون و ایجاد برائت و بی گناهی در عرصه بین الملل پیش گرفتند تا طرح خود را با موفقیت پیش برند چرا که در غیر این صورت و بدون داشتن حمایت بین المللی وطن آرمانی آنها در حد «جوهر روی ورق» باقی می ماند و از این رو صهیونیستها از طریق انتخاب یکی از 3 گزینه قانونی:
• قانون بین الملل
• ضمانتهای جهانی
• قانون عمومی
در جستجوی این پشتیبانی بین المللی بر آمدند که سرانجام جنبش صهیونیسم "قانون عمومی" را انتخاب کرد که قانون بین الملل و ضمانتهای بین المللی نیز جزئی از آن می باشد.این امر خود بیانگر آنست که این قانون یک کشور مشخص یا مجموعه ای مشخص از کشورها را هدف قرار نمی دهد بلکه اینگونه تبیین می کند که هر کشوری باید ضامن در برگرفتن طرح صهیونیستی  به عنوان اساس قانونی وطن ملی یهودیان در فلسطین باشد. باید بدانیم که این تصمیم مشروع و قانونی شرط کافی تشکیل " وطن ملی یهود" نیست ولی در ترسیم برنامه ها برای عملی کردن آن و اجرای عملیات ساخت دولت .. ضروری و مهم است و از این رو با برپایی اولین نشست صهیونیستها شکل دادن دو هیئت زیر نهایی شد :
• هیئت قانونگذاری و اجرایی جنبش صهیونیسم که در سازمان صهیونیسم جهانی نمود پیدا کردند
• هیئت اقتصادی متخصص در جمع اموال و هزینه کردن آن در داخل و خارج فلسطین تحت عنوان آژانس یهود که به عنوان بازوی اقتصادی جنبش صهیونیسم شناخته شد  .
 از این رو صهیونیستها کوشیدند با تعویض میانجی ها و حامیان مختلف بر اساس شرایط زمانی متفاوت آرزوی دیرینه خود را با تکیه بر پوشش بین المللی جامه عمل بپوشانند تا همه چیز -از نظر آنان- بر اساس قانون بین الملل انجام شود .همچون وساطت آلمان در زمان قیصر ویلهلم دوم جهت کسب برائت بین المللی از عثمانی ها از طریق مستعمره سازی که البته در این راه به مقصود خود دست نیافتند و به همین جهت به برائت بین المللی که از طریق انگلیس بدان دست می یافتند، متوسل شدند تا به خواسته خود برسند .
اگر به نیرنگ بازی صهیونیستها در قانونی جلوه دادن اعمال جنبش صهیونیسم از طریق تلاشهای هرتزل برای انجام مذاکرات بین سازمان صهیونیستی و آژانس یهود از یک سو و دولتهای بزرگی نظیر آلمان، عثمانی، انگلیس و مصر از سوی دیگر در جهت مشروعیت بخشیدن به موسسه های بین المللی نگاهی بیندازیم ،خواهیم دید که این اقدامات به معنی اعتراف علنی جنبش صهیونیسم بوده و این جنبش از لحاظ دیپلماتیک بسیار قوی و فعال عمل کرده و از راههای مختلف برای بدست آوردن ذره ای امید برای قانونی جلوه دادن طرح تاسیس کشور یهودی تلاش کرده است.
با وجود اینکه صهیونیستها معتقد بودند که گمشده آنها در فلسطین است اما آنها عملیات مستعمره سازی در فلسطین را پس از برگزاری نشست اول صهیونیستها در سال 1898 به شکل فعال اغاز نکردند بلکه تنها حضور محدود یهودی را شاهد بودیم که بعدها با مهاجرتهای کم حجم یهودی اندک اندک تغییر کرد و اثر تغییراتی که در اروپا رخ داده بود به خصوص پس از ترور قیصر آلمان در فلسطین نیز مشاهده شد و مهاجران روسی و شرق اروپا و صندوق ملی یهود و صندوق استعماری یهودی و شرکت توسعه اراضی فلسطین و دفتر فلسطین، ریشه های اصلی تشکیل نطفه انگلی رژیم صهیونیستی  در فلسطین را شکل دادند .
پس از این برنامه ریزی ها و توفانهای ذهنی صهیونیستها، آنها ناگهان گمشده  خود را نزد انگلیسی ها یافتند و دریافتند که باید بذرهای وجود صهیونیسم را در خاک حاصلخیز آن بیفشانند تا بی گناهی و برائت در عرصه بین المللی را برای طرح خود بدست آورند و از این رو جنبش صهیونیسم تلاش کرد به سرکردگی " حاییم وایزمن" به مذاکره با انگلیسی ها بپردازد که در نتیجه آن بر سندی توافق کردند که پیمان بالفور را در پی داشت و تقریبا کپی کلمه به کلمه سندی است که نشست اول صهیونیستها در سال 1898 به تصویب رساند . اینگونه بود که پوشش قانونی برای تاسیس دولت ملی صهیونیستهای یهودی محقق شد . از این روند درمی یابیم که صهیونیستها برای دستیابی به پوشش قانونی به 3 امر قانونی استناد کردند :
1- از زاویه ارتباط با هر کشور : به فعال سازی موسسه های صهیونیستی به عنوان انجمن های اجتماعی با اندیشه صهیونیستی پرداختند و در این امر از قوانین داخلی آن کشور که یهودیان در آن زندگی می کردند، تبعیت نمودند.
2- از جهت اثبات وجود صهیونیستی در جهان : آنان از طریق مذاکراتی به اثبات وجود خود می پرداختند که با نمایندگان کشورهای مختلف به انجام می رساندند تا از این طریق پوشش قانونی برای جنبش خود را در عرصه بین المللی بدست آورند و خود را به عنوان طرفی مذاکره گر و شناسایی شده تحمیل نمایند.
3- از جهت عمومی بین المللی : پوشش بین المللی برای تاسیس دولت را از طریق انگلیس به دست آوردند .
نکته قابل توجه این که صهیونیستها پیش از امضای پیمان بالفور بازی جذب طرفهای مختلف را شروع کردند تا این سند را از مشروعیت قانونی و توافقی همه طرفها و به خصوص توافق با امریکا برخوردار سازند و از این طریق بر معارضه شدیدی که از جانب بخش اعظم یهودیان غربی ضد صهیونیست متوجه آنها بود فایق آیند. صهیونیسم پس از آنکه در آغوش حمایت بین المللی قرار گرفت اقدام به یافتن و جمع کردن تکه تکه های وجود خود از کشورهای مختلفی نمود که یهودیان در آن زندگی می کردند. از این رو می بینیم که صهیونیستها همواره تاکید داشتند که پیمان بالفور سندی بین المللی در معاهده های آنان پس از جنگ جهانی اول و نیز از جمله مصوبه های نشست ورسای، سان ریمو و "جامعه ملل" باشد و سرانجام نیز تمام آرزوهای یهودیان با تلاش مصرانه شان به حقیقت پیوست و حکم قیمومیت بر فلسطین صادر شد و حق تشکیل دولت ملی برای یهودیان به تصویب رسید و بدین ترتیب برائت بین المللی برای طرح وطن ملی یهود با موافقت افکار عمومی غرب و با اجازه نامه بین المللی با سرکردگی انگلیسی ها به عنوان قانونی بین المللی بدست آمد و صهیونیستها مقصود خود را عملی ساختند.
اندیشه صهیونیستی با فعالیت های خود در پی محقق ساختن خواسته هایش در عالم واقع است نه این که آنها را در طاقچه های تاریخ بگذارد تا خاک بخورند و در میان صفحات فراوان گم شوند و از این رو باور صهیونیستی با بدست آوردن برائت بین المللی درپی برآورده کردن بلندپروازیهای متعدد خود برآمد که شامل موارد زیر است :
• سیطره بر تصمیمات اداره قیمومیت انگلیس با تمام وسایل ممکن از طریق جایگاه شریک کنونی در مدیریت فلسطین .
•گشودن درهای مهاجرت با اجازه نامه قانون بین الملل و مشروعیت بخشیدن به آن .
•دستیابی به اراضی عمومی بواسطه صندوقهای یهودی .
•بازسازی شوراها و انجمنهای یهودی و حفظ منافع یهودی .
• توضیح اینکه نژاد یهودی نژادی ویژه است که تعلیم و آموزش و سرمایه اقتصادی آنرا برجسته ساخته است .
• به وجود آوردن یک نیروی نظامی در سرزمین فلسطین که زاییده نیروهای بزرگ جهان است .
در آن زمان صهیونیستها با ایفای نقشهای مختلف از طریق تعیین "هربرت ساموئل"به عنوان اولین نماینده سامی نژاد برای فلسطین نیرنگ خود را ادامه داد و از همین طریق بود که جنبش صهیونیسم خط دیپلماتیک خود در تعامل با ضمانت بین المللی (انگلیس) را پی گرفت ولی با نیروهای عربی رویه نظامی را پیش گرفت. در روند اول این میسر دیپلماتیک را ادامه داد تا بخشش و لطف قانونی را که به آنها اعطا شده بود، حفظ کنند و در خط دوم با همین مشروعیتی که از طریق انگلیس به دست آورد در برابر اعراب ایستاد و از این رو می بینیم که از آغاز به دنبال قدرتی بودند که زاییده سیطره غرب و نیروهای بزرگ باشد و از این رو چنین کردند :
• جنبش صهیونیسم به اموزش دادن شمار هر چه بیشتر یهودیان در صفوف ارتشهای غربی در زمان جنگ جهانی اول و بعد از آن پرداخت تا نیروهای خود را با تاکتیکهای نظامی آشنا کند و مهربانی و نظر غربی ها را نیز به خود جلب نماید .
• این جنبش به شکل دادن نیرویی نظامی در داخل فلسطین آنهم به صورت قانونی و تحت نام " پلیس مستعمره های یهودی" اهتمام ورزید تا هسته اولیه تشکیل ارتش اسرائیل را از همان زمان تدارک دیده باشد چرا که بر اساس اندیشه آنها "دولتی نخواهد بود مگر آنکه ارتشی باشد " .

اما نکته جالب اینکه وقتی دولت انگلیس به تعیین میزان مهاجران یهودی به فلسطین می پردازد ، جنبش صهیونیسم عملیات انتقامجویانه ای را در نقاب یک انقلاب مردمی بر ضد نیروهای انگلیسی به راه انداخت و اکنون این سوال مطرح است که آیا آنها حقیقتا به دلیل این محدود کردن میزان مهاجرت به فلسطین به چنین اقدامی دست زدند یا امری دیگری در میان بود ؟ که در نتیجه می توان پاسخ داد که در ورای این مسائل سه موضوع مطرح گشت :
1- صهیونیستها –به ادعای خود و حامیانشان- با تکیه بر قانون و مشروعیتی که قدرتهای جهان به آنها اعطا کردند در سرزمین فلسطینیها صاحب وجود شدند و شریک مدیریت فلسطین تلقی شدند !
2- نیروهای انگلیسی موجود در فلسطین به عنوان نیروهای بیگانه به شمار آمدند و جنبشهای صهیونیستی آزادیبخش به انجام وظیفه واجب خود بر ضد این نیروهای بیگانه پرداختند ،چرا که انگلیسی ها حق تاریخی در این سرزمین ندارند و فلسطینی ها نیز در مسیر خود بسوی زوال در حرکتند !!
3- یهودیان ادعا کردند که آنها و کسانیکه در سرزمینشان هستند مانند هر جنبش آزادیبخش جهانی دیگری در حال دفاع از سرزمین خود هستند و این بیگانه را که چیزی جز یک حکومت قیّم بیش نیست ، بیرون خواهند راند !!!
 
روشن است که به عقیده صهیونیستها مبارزات آنها بر اساس این دیدگاه است که ایشان طرفهای ساعی در جهت یک آرمان هستند و همه کسانی که بر این سرزمین هستند مثل هر جنبش ازادیبخش دیگر از این آرمان دفاع می کنند و در این راه هجرت به فلسطین را نیز با سوء استفاده از چکهای پیش نویس شده قیمان انگلیسی قانونی جلوه دادند و درگیریهای خود را نیز بر ضد مخالفان این مهاجرت قانونی خواندند و اینگونه بود که جنبش صهیونیسم امور قانونی را دستاویز مهاجرت یهودیان به فلسطین قرار داد و در واقع صهیونیستها حتی انگلیس را که بذر اسرائیل صهیونیستی  را در منطقه کاشته بود و به آنها حق قانونی اعطا کرده بود را نیز با فریبکاری خود با استناد به همان قانونی که انگلیسی ها برایشان وضع کرده بودند ،با بیرحمی پست سر گذاشتند .
صهیونیستها از زاویه ادعاهای خود در حمایت از یهود در برابر خطرات مخاصمه با سامی ها(سامی ستیزی) و ادامه این ادعاها با عنوان "هولوکاست یهود به دست نازیها" به بهانه کسب حق قانونی شدن مهاجرت به سرزمین فلسطین نیز فریبکاریهایشان را پیش بردند .. اما واقعا آیا جنبش صهیونیسم به حمایت از یهودیان در برابر سامی ستیزی پرداخت ؟؟؟ حقایق تاریخی این ادعاها را بطور قوی رد می کند و به عکس بر اساس مدارک اثبات می کند که سران صهیونیسم از اولین لحظات تشکیل جنبش خود با سامی ستیزان و دشمنان قوم سامی ارتباطی بسیار تنگاتنگ ایجاد کردند !!
این از آنرو بود که نظریه پردازان و رهبران جنبش صهیونیسم دریافتند تا زمانی که یهودیان با ترک وطن  های اصلی خود که در آن زاده شده و زیسته اند ،مخالفت کنند ؛ طرح استعماری آنها برای یهودی سازی فلسطین با موفقیت قرین نخواهد بود و از این رو به موجهای سامی ستیزی به عنوان پدیده ای مفید برای تبلیغ تصدی گری آنها در حفاظت از یهودیان می نگریستند .
بدین جهت موسسان جنبش صهیونیسم در جهت تامین مقصود خود یعنی واداشتن آنها به فرار ملتمسانه از سرزمینهایشان بسوی سرزمین موعود، از مشارکت با سامی ستیزان در برنامه ریزی و عملی کردن جنایات و یورشهای نابودگرانه بر ضد مردم یهود هیچ ابایی نداشتند . البته بر هیچکس پوشیده نیست که چه اموال هنگفت و بی پایانی برای تغذیه و تقویت این موجهای ستمگری ساختگی و به پیش راندن چرخ سامی ستیزی در جهت آواره کردن شمار بیشتری از یهودیان و فرستادن آنها به فلسطین آنهم در سایه مشروعیت ادعایی به دست آمده از مجامع جهانی ، از سوی سران جنبش صهیونیسم هزینه می شد .
به روشنی می توان دریافت که جنبش صهیونیسم از آغاز تلاش کرده است که رویای خود را گام به گام به حقیقت نزدیک سازد و البته از لحاظ موسساتی و مذاکراتی و بین المللی توانسته است از طریق طرح مساله خود در تمام مسیرها و محافل ممکن و با تلاش برای اثبات مشروعیت قانونی خود موفق عمل کند. در همین راستا بوده که توانسته است بیشتر صفات سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و نظامی یک دولت را با استناد به برائت و مصونیت بین المللی که با حمایت های غرب و به خصوص قطعنامه تقسیم فلسطین به شمار 181، برای جامعه صهیونیستی کسب کند و گروهکهای صهیونیستی را در یک ارتش واحد بنام ارتش اسرائیل ذوب نماید تا عناصر دولت با حمایت ارتشی قوی گرد هم آیند و اینگونه بود که اسرائیل متشکل از (ارتش و دولت و ملت ) بوجود آمد و وجود سرطانی اش تاکنون در سرزمین فلسطین و بر ضد مردم این کشور تاکنون دوام آورده ولی درگیریها همچنان ادامه دارد .

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نویسنده: دکتر مأمون سلیمان ناجی شحادة
ترجمه : دکتر مصطفی پارسایی(عضو تحریریه قدسنا)