تام سیگیف : پیش از انتشار گزارش نهائى کمیته وینوگراد، برخی گفتند که بسیاری از تحلیلگران و کارشناسان، گزارش کامل را نخوانده‌اند و تمامى سخنان و اظهارنظرها از 10 صفحه‌اى که قرار است وینوگراد در کنفرانس خبرى خود قرائت کند، بیشتر نیست.
بدین جهت مردم باید بدانند که هیچ کدام از افرادى که این مطالب را بیان کردند، متن کامل گزارش را نخوانده‌اند. اگر بخواهیم بر اساس عناوین این نوشته‌ها قضاوت کنیم، باید بگوییم ارزیابى این گزارش دقت و احتیاط بالایى را مى‌طلبد. آنچه که در لبنان اتفاق افتاد را از لحاظ عبارات تعریف شده، نمى‌توان «درگیرى» خواند و باید نام آن را «جنگ» بلکه «جنگی تمام عیار» گذاشت. از طرف دیگر ما دیدیم که پرچم اسرائیل تصویر روى جلد این گزارش را تشکیل مى‌داد، بدین مفهوم که این گزارش پیامی داخلى بود که اعضاى کمیته تحقیقات در هنگام تحقیق، پژوهش و تدوین آن همواره وحدت ملى را مد نظر داشتند و این گزارش را وقف کسانى کردند که جانشان را در این جنگ از دست دادند.سؤال اساسى که همواره برای اعضاى این کمیته مطرح بود، این است که چرا ما در جنگ پیروز نشدیم؟! این کمیته با بسیاری هم عقیده است که ما فرصت مهمى را در این جنگ از دست دادیم. این در حالی است که به نظر مى‌رسد چنین سوالی درست نباشد. سؤالى که باید محور این تحقیق و پژوهش قرار مى‌گرفت، این است که «آیا این جنگ ضرورى بود؟». اگر جنگى ضرورى باشد، نتیجه آن هیچ اهمیتی ندارد؛ ولی اگر جنگ مزبور ضرورى نباشد، دیگر نتیجه هیج اهمیتی ندارد چرا که این تنها ضروری بودن یا نبودن جنگ است که در درجه اول اهمیت قرار دارد. گزارش وینوگراد پاسخ کاملى به این سؤال ما نمى‌دهد، ولى در پایان گزارش با جمله بسیار جدل‌انگیزى مواجه می‌شویم. این بهانه که ما باید به هر بهایى، دو اسیر اسرائیلى را آزاد کنیم، هرچند بسیار ما را تحت تأثیر قرار داد؛ ولى در عین حال انتقادات بسیارى را مى‌توان متوجه آن نمود، چرا که خطر بالایى را در بر داشت و ممکن است با امنیت شهروندان و سربازان در تضاد باشد. به عبارت دیگر حتى در صورتى که دولت مطمئن باشد که دو اسیر مزبور هنوز زنده هستند، باز هم ورود به جنگ توجیه‌پذیر نیست.
سؤال دومى که باید در نقدها، بررسى‌ها و میزگردها سؤال اصلى همگان باشد، ولى متأسفانه کمیته هیچ تفسیر مفیدى در مورد آن ارائه نداد، این است که «بعد از چهل سال اشغالگرى، ما توان نظامى ارتش اسرائیل در دفاع از خود را به چه سطحی رسانده ایم؟ آیا ارتش اسرائیل اکنون قادر است روحیه بالا و قدرت جنگندگى را به سربازان خود بازگرداند؛ یا اینکه آموزش آنها تنها پیرامون نحوه سرکوب شهروندان فلسطینى است؟». به نظر مى‌رسد که کمیته تحقیقات این موضوع را جزو مسائل حاشیه‌اى دانست و براى مشروعیت بخشیدن به اوضاع فعلی از اصطلاح «برنامه امنیتى کنونى در ارتش اسرائیل» استفاده کرده است.
آنچه که اعضاى کمیته تحقیق و تفحص را متمایز ساخته این است که آنها از امور زیادی آگاه هستند که سایر شهروندان اسرائیلى نمى‌دانند؛ ولی آیا دانسته‌هاى آنها از اطلاعات شهروندان مهم‌تر است؟ اهمیت یک گزارش به این است که مطالبى را کشف و مطرح کند که دیگران نمی دانند و روزنامه‌نگاران نیز چیزى در مورد آن نمى‌دانند.
منبع :هاآرتض
