خطر پذيرش "كشور يهودي" براي فلسطينيان

قدسنا: جان کری، وزیر خارجه آمریکا در حال تدوین طرحی نهایی درباره مذاکرات میان اسراییل و تشکیلات خودگردان است که شواهد نشان می‌دهد طرفین بر سر اکثر مفاد آن نظر موافق دارند. در این میان طرح جان کری حاوی یک درخواست اساسی است و آن پذیرش اسراییل به عنوان "کشور یهودی" است که البته با مخالفت کامل طرف فلسطینی مواجه شده است. در تحلیلی که در پی می‌آید، نبیل قسیس از اعضای سابق تیم مذاکره‌کننده تشکیلات خودگردان توضیح می‌دهد چرا فلسطینیان نباید با این درخواست موافقت کنند. وی همچنین برخی افاضات رژیم صهیونیستی را بیان می‌کند و پاسخ می‌دهد.

نبیل قسیس (عضو سابق تیم مذاکره‌کننده تشکیلات خودگردان):

سازمان آزادیبخش فلسطین(ساف)بیش ازبیست سال است اسراییل را به رسمیت شناخته است، با این‌که طرف مقابل هیچگاه کشور فلسطین را به عنوان اقدامی متقابل به رسمیت نشناخته است. اما حالا بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسراییل یک مساله را اضافه کرده و گفته پذیرش اسراییل به عنوان "کشور یهودی" پیش‌شرط هرگونه توافق است.

نتانیاهو نخستین نخست وزیر اسراییل است که چنین درخواستی را می‌کند و بسیاری معتقدند این درخواست در واقع برای تضعیف مذاکرات وحصول اطمینان از این است که مذاکرات به هیچ نتیجه‌ای نمی‌رسد. فارغ از این‌که مذاکرات جاری به چه نتیجه‌ای برسد، توضیح خواهم داد چرا چنین شرطی نباید هرگز بر روی میز مذاکره قرار گیرد.

ساده بگویم این درخواست درخواستی تبعیض‌آمیز است زیرا به همه یهودی‌ها حقی ذاتی و انحصاری تفویض می‌کند که در فلسطین زندگی کنند و در عین حال، فلسطینی‌هایی که در فلسطین زندگی می‌کنند باید برای زندگی‌کردن از این "کشور یهودی" اجازه بگیرند و دیگر حق ذاتی برای زندگی‌کردن نخواهند داشت. در واقع، با شناسایی اسراییل به عنوان یک کشور یهودی، فلسطینی‌ها اعلام می‌کنند حضورشان در فلسطین از اول نامشروع بوده است.

البته در رد چنین درخواستی حرفی نیست و فلسطینی‌ها نیز آن را نخواهند پذیرفت. فلسطینی‌ها برای زندگی در فلسطین و تعیین سرنوشت خود و نیز تاسیس یک کشور حاکم حقی تاریخی دارند. بنابراین، شناسایی اسراییل به عنوان کشور یهودی، حق همه فلسطینی‌هایی را که کماکان در سرزمین آباء و اجدادی خود زندگی می‌کنند و نیز حق آوارگانی را که در سال 1948 به‌زور از خانه بیرون رانده و اخراج شدند به خطر می‌اندازد و راه را برای تاسیس کشوری با اکثریت یهودی هموار می‌کند.

فلسطینی‌ها نمی‌توانند آرمان خود را تضعیف کنند و تضعیف هم نخواهند کرد و به همین دلیل نباید اسراییل را به عنوان کشوری یهودی به رسمیت بشناسند. جمعیت کنونی اسراییل نیز اکنون تماما یهودی نیست.

در واقع، 25 درصد از جمعیت کنونی اسراییل غیریهودی است. این هم دلیلی دیگر است بر این‌که نباید اسراییل را با این عنوان به رسمیت شناخت. هرکسی هم چنین درخواستی مطرح می‌کند باید توبیخ شود.

شاید برخی استدلال کنند تاسیس چنین موجودیتی رواست زیرا قطعنامه 181 مجمع عمومی سازمان ملل در سال 1947 با عنوان «برنامه تقسیم» خواهان تاسیس یک "کشور یهودی" و یک "کشور عرب" شده است. اما این قطعنامه غیر از آن چیزی است که نتانیاهو خواستار آن است. قطعنامه 181 با موضوع تقسیم بر اساس اتحادیه اقتصادی هدفش حل خصومت‌های بین جوامع موجود در فلسطین بود.

لذا سازمان ملل تصمیم گرفت دو کشور جدا از هم برای فلسطینیان تاسیس کند، یکی برای فلسطینیان یهودی (ونه برای یهودیان) و دیگری برای فلسطینیان عرب (که در صورت تاسیس شامل یک جامعه یهودی کوچک هم می‌شد.) آن چه نتانیاهو بر آن اصرار دارد مساله‌ای کاملا متفاوت است و لذا استفاده از قطعنامه 181 به عنوان مبنای مشروعیت‌بخشی به خواسته وی کاری خطرناک است.

در واقع، یک کشور برای فلسطینیان یهودی غیر از یک کشور برای یهودیان جهان است. اسراییل زمانی به عنوان یک عضو دایم سازمان ملل پذیرفته شد مشروط بر این‌که به همه قطعنامه‌های سازمان ملل احترام بگذارد، از جمله قطعنامه 194 که موضوع آن مساله آوارگان و نیز جبران غرامت فلسطینیان است.

به جای آن‌که از فلسطینیان بخواهید اسراییل را به عنوان کشوری یهودی به رسمیت بشناسند، باید از اسراییل خواست کشور فلسطین را به رسمیت بشناسد و از سرزمین‌هایی که به‌زور در سال 1967 اشغال کرد بیرون برود. آنهایی که به موفقیت مذاکرات فعلی علاقه دارند بهتر است این درخواست را بکنند.