آیا نوارغزه در آستانه جنگی دیگر است؟

مهدی شکیبایی
در آستانه سالروز تجاوز 22 روزه نوار غزه توسط اسراییل (27 دسامبر) آهنگ تحولات و اظهار نظرها در حوزه تحولات فلسطین به سمتی سوق داده می شود که بوی جنگی مجدد از آن به مشام می رسد. اعلام ناگهانی کناره گیری ابومازن رییس تشکیلات خودگردان فلسطین از شرکت در انتخابات آتی ریاست تشکیلات خودگردان فلسطین ، ادعای صهیونیستی توقیف کشتی حامل سلاح از سوی ایران و سوریه به حماس و حزب الله، همچنین اظهارات دو تن از مقامات ارشد اسراییل مبنی بر دستیابی جنبش حماس به موشکهایی با برد 75 کیلومتر(یعنی تا قلب تل اویو) و در نهایت حملات مقطعی و ایذایی جنگنده های صهیونیستی به نوار غزه با ادعای تخریب تونلهای زیرزمینی همگی نشانگر فضای بحرانی است که دست کم اسراییل نشان می دهد که قصد حرکت به سوی آن را دارد. به این تحولات که با هدف فشار بیشتر بر حماس و متحدان این جریان اسلام گرا در منطقه صورت می گیرد اضافه کنید نشست اطلاعاتی سران امنیتی اردن، مصر، اسراییل و سازمان سیا  و پنتاگون را و اینکه پس از این نشست جناب عمر سلیمان رییس سازمان اطلاعات مصر با عجله سفری به ریاض داشت تا با همتای سعودی خود امیر مقرن بن سلطان عبد العزیز دیدار و در مورد محتوای نشست امان گفتگو کند. البته تحولات اخیر یمن که هریک از طرف های درگیر در این بحران به لحاظ منطقه یی دارای متحدانی هستند نیز نمی تواند بی ارتباط با تهدیدات اخیر اسراییل و نشست امنیتی امان باشد.
در واکنش به این اخبار فوزی برهوم سخنگوی رسمی جنبش حماس در نوار غزه نیز اعلام کرد که این رژیم خود را برای تجاوز مجدد به نوار غزه آماده می کند. وی جنگ تبلیغاتی اخیر اسراییل علیه حماس خصوصا ادعای اخیر آنان مبنی بر ازمایش موشکی با برد 75 کیلومتر از سوی این جنبش را مصداقی بر این مدعا دانست که آنان خود را برای حمله جدید به نوار غزه آماده می کنند. به گفته برهوم این گونه تهدیدات با عنوان تحریک و خلق بهانه هایی با هدف ارتکاب جنایات بیشتری علیه مردم غزه صورت می گیرد. شاخه های نظامی گروههای مقاومت فلسطینی نیز با صدور بیانیه های جداگانه یی ضمن دعوت از همه جریانهای فلسطینی برای رسیدن به وحدت با جدی تلقی کردن این گونه تهدیدات آمادگی خود را برای مقابله با هرگونه تهدیدی  از سوی رژیم صهیونیستی اعلام داشتند. برای تحلیلگرانی که از نزدیک تحولات فلسطین را دنبال می کنند به سادگی قابل فهم است که جنگ علیه نوار غزه دقیقا در راستای سیاست تجزیه جغرافیایی فلسطین انجام می شود. سیاستی که جریان سازشکار فلسطین به رهبری ابومازن پیشتر با اعلام  برگزاری یکجانبه انتخابات در کرانه باختری خواستار آن شده بود. از این روست که گروههای مقاومت فلسطینی تهدیدات اخیر مقامات ارشد اسراییلی را جدی تلقی می کنند. اما آیا اسراییل در حال حاضر توان راه اندازی جنگی دیگر آنهم پیش چشمان دوربینهای تیز بین تلویزیونی را دارد؟ و یا اینکه اسراییل چه تضمینی دارد که همگرایی با کشورهایی چون عربستان،  اردن و مصر در صورت آغاز یک جنگ دیگر در نهایت نوک پیکان حملات فراگیر منطقه یی را به سوی خود نبیند و هم پیمانان عربش پشت اورا خالی نکنند.؟  پاسخ به این سوال پشت پرده اظهارات تند مقامات صهیونیستی علیه نوار غزه و اعلام کناره گیری ناگهانی ابومازن ازشرکت در انتخابات آتی در فلسطین را فاش می کند. اسراییل پس از تجاوز 22 روزه به نوار غزه و ثبت جنایاتش در افکار عمومی جهان از پشتوانه افکار عمومی جهان عاری شده است. اساسا اسراییل برای بقای در فلسطین و در عرصه بین المللی متکی به دو فاکتور بسیار مهم است؛ یکی قدرت نظامی و دیگری حمایت بین المللی. این رژیم با تجاوز به نوار غزه پیش چشمان بیدار جهانیان هم به لحاظ نظامی متحمل شکستی سنگین از یک گروه چریکی شد و هم به لحاظ حجم ویرانی و کشتاری که به غیرنظامیان فلسطینی تحمیل کرد چهره بین المللی اش تخریب گردید. این همه وقتی است که بدانیم اصولا همین جنگ نیز باعث شد که برای نخستین بار در همه قاره های جهان نسبت به  قضیه فلسطین اعلام همبستگی شود. موضوعی که اسراییل طی 60 سال گذشته همواره سعی در عدم تحقق آن داشت اما این بار با دست خود این مهم را برای فلسطینیان محقق کرد هرچند تلخ و ناگوار بود. ضمن آنکه در بعد منطقه یی نیز محتوای نشست امنیتی امان نتیجه یی را دست کم برای اسراییل به ارمغان نخواهد آورد چه اینکه هم عربستان سعودی در جریان شیعه کشی و هم اسراییل در راستای فلسطنیی کشی هردو به یک اندازه مورد تنفر افکار عمومی منطقه قرار خواهند گرفت و هیچگاه این دو اقدام همزمان نمی تواند نتیجه یی با حاصل جمع مثبت برای اسراییل به دنبال داشته باشد.
بنابراین ایده هرگونه ماجراجویی جدید علیه نوار غزه با نسبت بسیار پایینی دنبال می شود. اما بی شک اسراییل با تندترکردن لحن تهدیداتش قصد دارد گروههای مقاومت را در نوار غزه در یک فضای رعب و وحشت قرار دهد تا: نخست؛ ابومازن در هماهنگی با آمریکا بتواند احتمالا از طریق انتقال قدرت تشکیلات خودگردان  به ساف و برگزاری انتخابات به سامان بخشی وضعیت خود در مقابل جنبش مقاومت اسلامی فلسطین (حماس) بپردازد. دوم؛ حکومت حماس در نوار غزه را وادار به پذیرش خواسته های جریان سازشکار در فلسطین و همچنین مصر نماید. سوم ؛ در یک نگاه کلی به منطقه، جمهوری اسلامی ایران را به عقب نشینی از درخواست عدم تحویل ذخایراورانیوم به خارج بدون تضمین، وادار نماید. که در این صورت ابومازن هم خواهد توانست بازگشتی پیروزمندانه به حیات سیاسی داشته باشد. تحقق این اهداف برای رژیم صهیونیستی اما زمانی محقق می شود که در بازی با قدرتهای بزرگ منطقه خاورمیانه اسراییل مطمئن باشد که موشکهای دشمنانش به سمت تل اویو نشانه نرفته باشد. بازیی که اسراییل در همراه کردن کشورهایی چون مصر و اردن و عربستان آن را آغاز کرده است.