محاصره غزه از چه زمانی آغاز شد؟

در واقع، اعزام کاروان آزادی برای به چالش کشیدن محاصره غزه توسط رژیم صهیونیستی و پایان دادن به این اقدام غیر انسانی در نظر گرفته شده بود؛ محاصره ای که از سوی جامعه جهانی و قوانین بین المللی نیز به عنوان نقض کامل حقوق بشر در نظر گرفته شده و مورد نکوهش قرار گرفته است.
 در حالی که صهیونیست ها اجازه نمی دادند قایق یا کشتی خاصی به منطقه غزه نزدیک شود، این اقدام ابتکاری، با توجه به حمله کماندوهای صهیونیست به این کاروان، تا حدود زیادی در جلب توجه رسانه های مختلف نسبت به این محاصره و مشکلات مردم غزه موفق عمل کرد. اما صهیونیست ها در نهایت توانستند در یک میدان نبرد دیگر با حمایت های بی پایان آمریکا موفق ظاهر شده و با ارائه برخی استدلال های غیر واقعی حمله صورت گرفته را دفاع از خود عنوان کردند. اما اکثر صحبت های انجام گرفته در رابطه با این محاصره، چه در رسانه های مطرح جهان و چه توسط منتقدین و فعالان سیاسی، از سال ۲۰۰۷ به عنوان زمان آغاز این محاصره یاد می کنند. بر اساس نظر مقام های دولتی رژیم صهیونیستی این محاصره واکنشی نسبت به حضور حماس در غزه بوده و اهدافی از قبیل تضعیف حماس برای متوقف ساختن حملات این گروه به رژیم صهیونیستی و آزادی گیلاد شالیت سربازی که از سال ۲۰۰۶ تاکنون در غزه اسیر است، عنوان شد.
اما بر اساس برخی شواهد موجود این محاصره که صهیونیست ها آشکارا آن را نبرد اقتصادی می نامند از سال ۲۰۰۷ آغاز نشده است.
حتی این مسئله از سال ۲۰۰۶ و با اعمال تحریم های اقتصادی بیشتر بر غزه نیز آغاز نشده است. در واقع می توان می گفت که تکمیل محاصره غزه، نقطه اوج روندی است که آغاز آن به ۲۰ سال پیش باز می گردد. در ابتدا بررسی زمینه ها و عواملی که این روند را چنین ویرانگر و غیر انسانی ساخته از اهمیت بسیاری برخوردار است. دکتر سارا روی در سال ۱۹۸۷ در ترسیم وضعیت نوار غزه و نحوه جلوگیری از توسعه اقتصادی آن، اطلاعاتی مربوط به سال های ۱۹۶۷ تا ۱۹۸۵ را برای تشریح این مسئله که صهیونیست ها چگونه غزه را به یک بازار بسته و ساکنین فلسطینی آن را به طبقه ای کارگر و وابسته به رژیم صهیونیستی مبدل کردند، مورد استفاده قرار داده است. در واقع این مهم به وسیله محدود کردن صادرات غزه محقق شد.
ساری باشی یکی از موسسان و مدیران سازمان های غیر دولتی حامی جنبش آزادی بخش فلسطین است. وی طی یک مصاحبه عنوان کرد که محاصره تدریجی غزه از سال ۱۹۹۱ آغاز شده است. در آن زمان رژیم صهیونیستی اجازه خروج عمومی را که به بیشتر فلسطینی ها داده می شد تا آزادانه میان خاک فلسطین و اراضی اشغالی تردد کنند، متوقف ساخت. از آن به بعد ساکنان غیر یهودی غزه و کرانه باختری باید برای عبور و مرور خود، اجازه تردد شخصی دریافت می کردند.
این جریان به دوران اولین انتفاضه نیز باز می گردد. خلاف تصور موجود در جهان غرب که انتفاضه را با بمب گذاری های انتحاری ترسیم می کنند، اشاره به این نکته که انتفاضه اول به عنوان قیامی صلح آمیز متشکل از نافرمانی مدنی، اعتصاب و تحریم کالاهای صهیونیستی آغاز شد، از اهمیت بسیاری برخوردار است. بنابراین اجازه تردد عمومی در خلال این دوران متوقف شد که نشان می دهد این ضربه اولیه بر جنبش آزادی بخش فلسطین ریشه در نگرانی های امنیتی نداشته است.
در واقع این گونه به نظر می رسد که این اقدام برای مجازات فلسطینی ها و جسارتی که آنها برای مقابله با اشغالگران صهیونیست از خود نشان دادند، انجام شد. اما با توجه به برخی فعالیت های صورت گرفته از سوی فلسطینی ها محاصره پراکنده غزه نیز از سال ۱۹۹۳ آغاز شد. پس از آن عوامل دیگری نیز نشان دهنده آن بود که محاصره کامل غزه در آینده رخ خواهد داد. در سال ۱۹۹۵ صهیونیست ها در اطراف منطقه غزه شروع به حصار کشی کردند. در آغاز انتفاضه دوم در سپتامبر ۲۰۰۰ داش آموزان فلسطینی نیز مورد تحریم و محاصره قرار گرفته و از تردد میان غزه و کرانه باختری محروم شدند. با اوج گیری انتفاضه دوم اعمال محدودیت ها بر فلسطینی ها نیز افزایش می یافت. حتی در سال ۲۰۰۵ گزارشی به نام "یک زندان بزرگ: آزادی تردد از منطقه غزه در آستانه نابودی" توسط گروه های حقوق بشری صهیونیست منتشر شد.
 انتشار این گزارش نشان دهنده آن است که محاصره غزه حتی به گفته فعالان حقوق بشری صهیونیست دو سال قبل از تاریخی که دولت این رژیم اعلام می کند، آغاز شده است. از سوی دیگر در حالی که تصور می شد با امضای قرارداد تردد و دسترسی در سال ۲۰۰۵ که به امضای تشکیلات خود گردان و صهیونیست ها رسید، از محدودیت های اعمال شده بر فلسطینی ها کاسته شود اما در عمل این اتفاق هرگز رخ نداد. برای مشخص شدن بهتر شرایط حاکم بر غزه می توان به آمار تردد کارگران از گذرگاه شمال این منطقه، اشاره کرد؛ در ژانویه ۲۰۰۰ و قبل از شروع انتفاضه دوم میانگین کارگران فلسطینی که روزانه از این گذرگاه عبور می کردند ۱۷ هزار و ۶۳۵ نفر بود اما در سال ۲۰۰۵ این میزان تنها برابر با ۴۹ نفر گزارش شده است. با توجه به این سابقه، شرایط امروز غزه چندان مناسب نمی باشد. اقتصاد این منطقه در شرف نابودی قرار داشته و بر اساس برخی ارزیابی ها نرخ بیکاری در این منطقه برابر با ۵۰ درصد است و از هر پنج فلسطینی ساکن غزه چهار نفر از آنها به کمک های بشر دوستانه و بین المللی نیازمند است.
 بیمارستان ها از امکانات درمانی و دارویی برخوردار نبوده و دانش آموزان نمی توانند برای تحصیل در دانشگاه به مناطق دیگر بروند و مشکلات دیگری که زندگی را بر مردم این منطقه به شدت سخت کرده است. اما این افراد همچنان امیدوار به آینده بوده و در برابر تمام ناملایمات، مقاومتی مثال زدنی را از خود نشان داده اند.

منبع  menanews.ir